Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 26 november 2013

Andrew Solomon over Ver van de boom, VPRO-Boeken, 24 november 2013



Liefde komt door zorgzaamheid

Ver van de boom heeft als ondertitel Als je kind anders is. Andrew Solomon interviewde meer dan driehonderd ouders en schreef daarna over hun leven met hun kinderen en hun handicaps. Eerder schreef hij een lijvig boek over depressies, dat zeer de moeite waard is. Net als daarin vertrekt hij ook in Ver van de boom vanuit een persoonlijke geschiedenis, namelijk vanuit zijn verlangen om zijn ouders te vergeven die zijn homoseksualiteit niet konden accepteren. Volgens Solomon zijn acceptatie en liefde twee verschillende grootheden. Het eerste is een proces dat iedereen doormaakt die kinderen opvoedt, waarbij gevoelens van vervreemding onontkoombaar zijn.

In verband met een artikel in de New York Times over doofheid bezocht hij clubs en theaters voor doven en kwam erachter dat ze leefden in een cultuur die vergelijkbaar is met homoseksuelen die door hetero’s worden opgevoed. Dat bracht hem op twee verschillende soorten identiteit, de verticale die men meekrijgt van de ouders en de horizontale die men opdoet in de peergroep, als dat nou om criminelen gaat of om mensen met het syndroom van Down. De scheidslijnen tussen ziekte en identiteit zijn dun. De horizontale identiteit werkt isolerend (en stigmatiserend zou ik eraan toevoegen, rs).

Solomon werkte elf jaar aan het boek. Zijn vraagstelling veranderde in de loop van de tijd en ging over de liefde voor het kind en de betekenis die men gaf aan de handicap. Een moeder van een zwaar gehandicapte zag haar kind als een geschenk. Soms was het moeilijk en pijnlijk om door te vragen, zoals over kinderen die verwekt waren door een verkrachter. Een moeder vertelde daarover dat ze tegen haar moederinstinct moest ingaan om haar kind verder te helpen. Men putte ook hoop om hun verdriet met anderen te delen.

De bewogen Solomon schreef vanuit zijn eigen dubbele ervaring van een dyslecticus en een homoseksueel. Terwijl het eerste probleem te verhelpen was diende het tweede geaccepteerd te worden. In zijn boek onderzocht hij het grijze middengebied tussen de beide polen. Zijn onderliggende vraag was of men het kind kon accepteren. Hij sprak met de Robards uit New York die vertelden dat hun leven meer inhoud had gekregen door hun kind met het syndroom van Down. De Klebolds waren de ouders van Dylan, een van de teenagers die een schietpartij veroorzaakten in de Colombine Highschool. De vader had zijn zoon, als dat mmogelijk was, gevraagd wat hem bezielde, zijn moeder denkt dat ze liever niet getrouwd was als ze het over mocht doen, maar zou anderzijds haar verdriet niet hebben willen missen.

Solomon zegt dat dankbaarheid vooral geldt bij ouders die betekenis konden geven. Op elk kind is wel iets aan te merken. Het gaat erom de gebreken te accepteren. Dat kweekt en schept een band.

There’s a crack in everything, that’s where the light comes in, zegt Wim Brands.
Solomon haalt een moeder van een overleden gehandicapte zoon aan, die twee keer afscheid van hem nam. Eerst van het kind dat ze wilde, daarna van de zoon van wie ze hield.

We worden vrij door toe te geven aan onze hulpeloosheid, stelt Brand vast.
Solomon is het daarmee eens. Als men doorkrijgt dat therapie niet werkt kan dat voor bevrijding zorgen. Volgens de soefi Rumi is de wond de plaats waar het licht binnenkomt, maar het gaat niet vanzelf, zegt Solomon. Het is hard werken. Men is vaak eerst wanhopig voordat men met het kind leert omgaan.

Zijn nieuwe boek gaat over gewonere gezinnen in de tijd dat vrouwen gaan werken. Wat betekent dat voor de gezinsverhoudingen en hoe werkt dat uit in andere gezinsstructuren zoals die van alleenstaande ouders of homoseksuele ouderparen? 

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten