Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 8 november 2013

Recensie: Vinexvrouwen (2011), Naima El Bezaz



Het dagelijks leed in een vinexwijk

Naima El Bezaz beet de afgelopen tijd druk van zich af op Facebook. Ze weigerde zich te laten interviewen in geijkte televisieprogramma’s als P&W en DWDD over haar nieuwe roman In dienst bij de duivel, waarin ze haar ervaringen als redacteur bij een vrouwenblad verwerkt. Daar heeft ze ook reden toe, aldus het onderstaande stukje op Wikipedia:

‘In 2007 besloot zij een tijdlang de publiciteit te mijden vanwege bedreigingen aan haar gericht naar aanleiding van de maatschappijkritiek en expliciete seksualiteit in haar boek De verstotene (2006). Ze raakte vervolgens depressief en het werd enige tijd stil rond haar. In 2008 kwam zij terug met een vierde boek getiteld Het gelukssyndroom waarin ze een depressie bij een jonge Marokkaanse vrouw beschrijft. Ze sprak over haar ziekte in het televisieprogramma Een Vandaag op 7 augustus 2008. In juni 2011 werd ze opgenomen in het ZMC (Zaans Medisch Centrum, rs). Ze meldde aan de pers dat ze haar nek had gebroken.’

In 1995 debuteerde El Bezaz met de roman De weg naar het noorden. In 2002 bracht ze de verhalenbundel Minnares van de duivel uit. Die eerdere romans noemt ze in Vinexvrouwen. Ze heeft het idee dat ze erdoor wordt achtervolgd. Ze denkt dat ze gezien wordt als een rebelse, seksbeluste moslima. Ze krijgt een oudere man aan de deur die vraagt of ze niet over zijn penis kan schrijven die beschadigd werd door het toenmalige spiraaltje, dat nogal puntig was en geen pretje voor een man met een lange penis. Eerder in het boek is ze voor een lezing in Egypte. De douanier bekijkt haar paspoort met verbazing en laat het zien aan een collega. Samen moeten ze erom lachen. El Bezaz vraagt zich af waarom er zoveel ophef over gemaakt wordt. Later hoort ze dat haar achternaam in het Egytisch De tiet betekent.

De ik figuur in het boek verhuist met haar man en kinderen vanuit het druk stadscentrum van Alphen aan de Rijn naar een lichte en ruime woning in een vinexwijk, die zij als volgt omschrijft:
‘Een vinexwijk heeft wel wat weg van een gevangenis waarbij de tuin bedoeld is om ons even te laten luchten. Het grootste nadeel is dat, zodra het een beetje lekker weer is, iedereen in zijn tuin gaat zitten en op luide toon zijn privéleven bespreekt.’

De ik figuur woont daar inmiddels tien jaar en verveelt zich, net als alle andere vrouwen, te pletter, maar in plaats van zich te verdoven met drank, pillen, sigaretten en overspel observeert ze het gedrag van haar seksegenoten en schrijft daarover. Ze haalt ook haar depressie erbij. Ze neemt haar taak als moeder niet al te serieus. Als haar dochters het avondeten niet eten dan gooit ze het net zo gemakkelijk weg. Met het koken heeft ze haar plicht gedaan.
Ze komt over als een hysterica. Ze heeft voortdurend ruzie met haar moeder. Ze noemt zichzelf in de eerste zin van het boek een Marokkaan in plaats van een Marokkaanse.
Haar kinderen gaan naar en christelijke school. Met cynisme uit ze zich over de inburgering van buitenlanders. Nederlanders zijn zelf een onbeschoft volk.

Haar oma zaliger is ook niet erg te spreken over de wijk vol slettenbakken. Ze spreekt haar kleindochter vanuit haar graf toe. “Jij hebt alles, maar je grijpt je kansen niet. Je leeft niet. Je ligt hier begraven. In die sleur, in die betonnen bedrijfspanden, samen met de buren die veel te hard praten en in de zomer hun tieten te voorschijn halen, onbegrijpelijk. Ik snap niet dat je man nog niet verleid is door zo’n slettenbak.”

Vinexvrouwen heeft een hoog Kluun gehalte, lijkt me al heb ik nog nooit iets van de beste man gelezen. De taal is eenvoudig en de columnachtige stukken lezen soepel weg. El Bezaz doet niet haar best om haar belevenissen mooi op te schrijven. Het komt spontaan over. Het is alsof je haar hoort praten. ‘Ach, ik lul maar wat,’ schrijft ze als ze op een avond met haar man discussieert over het leven in de wijk. Al met al een heerlijk boekje voor een schrijver die graag meer wil weten over een Vinexwijk omdat zijn vrouwelijke hoofdpersoon zich daarin rond haar 35-ste vestigt.  













Geen opmerkingen:

Een reactie posten