Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 13 december 2013

Filmrecensie: Dead man (1995), Jim Jarmusch



Mooie sfeer in ondermaats verhaal

Het voelt heerlijk weer eens in de wereld van Jim Jarmusch onder te duiken, een slow western dit keer en ruim twee uur nog wel. De gitaarmuziek van Neil Young voegt daar een extra dimensie aan toe, net als hoofdpersoon Johnny Depp als de beschaafde boekhouder William Blake uit Cleveland bij het Eriemeer. Helaas laat het scenario wat te wensen over. 

In het begin van de film zien we Bill Blake, zoals hij zichzelf noemt, in de stoomtrein in westelijke richting gaan. Hoed en bril zijn onafscheidelijk. Zijn ouders zijn onlangs overleden en in Cleveland heeft hij niet veel meer te zoeken. Hij heeft gesolliciteerd naar een baan in een machinefabriek in het wilde westen en naarmate de reis vordert neemt de beschaving af en worden zijn reisgenoten steeds ruiger. De beroete machinist komt op een gegeven moment bij hem zitten en waarschuwt hem alvast. Nog voor hij uitgesproken is begint men vanuit de trein woest op buffels te schieten.

Deze intro is het mooiste gedeelte van de film, die een steeds voorspelbaarder vervolg krijgt. Er is geen plaats voor Blake in de machinefabriek. Zijn plek is al vergeven, zegt de chef van de administratie. Eigenaar Dickinson jaagt hem met zijn geweer zijn bureau uit.

Berooid loopt Blake door het stadje. Hij ontmoet Thel, een knappe jonge vrouw die hem meeneemt naar haar kamer. Als ze in bed liggen komt Charlie, de vroegere vriend van Thel, binnen om het weer goed met haar te maken. Als zij hem afwijst, schiet Charlie haar dood. Blake op zijn beurt schiet Charlie dood, raakt zelf gewond en vlucht op een paard. Als hij wakker wordt, wordt hij toegesproken door een indiaan, die zelf ook de weg kwijt is, omdat hij in de steek gelaten is door zijn stam. Men noemde hem Exebeche noemde, hetgeen betekent dat hij luid praat maar niets zegt, maar zelf noemt hij zich liever Nobody. Deze indiaan probeert vergeefs de kogel uit de borst van Blake te verwijderen.

Omdat Charlie de jongste zoon van Dickinson was, worden drie huurmoordenaars erop uit gestuurd om Blake terug te brengen, dood of levend. Het zijn niet de slimste figuren die Dickinson daarvoor heeft uitgekozen. Een van hen slaapt met een teddybeer, de ander heeft zijn ouders verrmoordt en opgegeten. Deze laatste, Cole, blijft na ruzies als enige over en eet de man van de teddybeer op.

De fragmenten van Nobody en Blake en de achtervolging van de huurmoordenaars wisselen elkaar af. De in metaforen pratende Nobody, die in Engeland naar school gegaan is, denkt dat Blake de bekende visionaire dichter en schilder is en dat zij op elkaar lijken, maar Blake vindt dat de indiaan kletspraatjes verkoopt.

Het verhaal wordt steeds jongensachtiger met een ontmoeting met drie christenen die elkaar naar het leven staan, twee sheriffs die voor de losprijs gaan, de steeds weer klinkende roep om tabak, een romantisch onderonsje tussen Nobody en een sqad en een bezoek met Blake in een kano aan een indianenstam. Waaruit blijkt dat het toch niet zo gemakkelijk is om een goed scenario te schrijven en de gitaarsalvo’s van Neil Young in het luchtledige komen te hangen. 

It is preferable not to travel with a dead man, luidt het motto ontleend aan Henri Michaux. Wellicht daarom laat de indiaan de doodzieke en stervende Blake aan het eind in de kano afdrijven naar zee, naar de wereld waar de geesten huizen.

Hier de trailer.     

Geen opmerkingen:

Een reactie posten