Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 16 januari 2014

Jesse Owens (2012), documentaire van Laurens Grant



Minderheden dienen niet gediscrimineerd, zei Jesse Owens

Jesse Owens was de jongste van tien kinderen uit een gezin van zwarte pachters uit Alabama. Op het dieptepunt van de financiële crisis zag hij zijn kans om zich te onderscheiden in de atletiek, die als de meest heroïsche sport werd beschouwd. Tijdens jaarmarkten werden overal al loopwedstrijden gehouden, zo laten prachtige oude filmbeelden zien. Voor Owens was lopen een daad van vrijheid. Zijn gymnastiekleraar zag zijn talent en trainde hem. Hij nodigde hem ook uit aan tafel waarmee hij de jongen tegelijk tafelmanieren bijbracht.

Eind middelbare school maakte Owens naam. Verschillende universiteiten wilden hem hebben, maar Ohio State lijfde hem in. Zijn trainer liet hem lopen op muziek om zijn ritmegevoel te versterken. Zwarten werden niet in restaurants noch op de campus toegelaten, maar Owens vereffende dat met prestaties op de atletiekbaan en betaalde daarmee kwaad met goed. Als leider van het atletiekteam in 1935 vestigde hij, ondanks een rugblessure door een val van een trap, in Ann Arbor drie wereldrecords. Hij werd daarmee de Amerikaanse hoop voor de elfde Olympiade, die eerder aan Berlijn was gewezen. Aangezien Hitler inmiddels in Duitsland de dienst uitmaakte, wilde Goebbels van de Olympische Spelen een promotie voor de Nazi’s maken.

Owens maakte inmiddels furore in Californië. Hij had veel vrouwelijke fans waaronder Quincella Nickerson. Zijn vriendin Ruth was boos en eiste dat Owens terugkwam. In sportief opzicht werd hij voorbijgestreefd door de zwarte Peacock die de Amerikaanse favoriet werd voor goud op de Spelen. Owens koos eieren voor zijn geld en trouwde met Ruth.

Inmiddels was er een discussie in Amerika op gang gekomen over deelname. Roosevelt zag niets in een boycot en werd daarin gesteund door Avery Brundage van het Amerikaans Olympisch committee. Owens was van mening dat de VS niet moesten deelnemen als in Duitsland minderheden gediscrimineerd werden, zoals sinds de invoering van de Neurenberger wetten gebeurd was, die joden discrimineerden, maar zijn trainer haalde hem over toch te gaan.

Op 15 juli 1936 vertrok een schip met de Amerikaanse ploeg, waarin ras niet telde. Berlijn hing vol met hakenkruizen en Olympische vlaggen. De Spelen werden met veel ceremonieel geopend door Adolf Hitler. Historica Margaret McMillan zegt die bedoeld waren om de superioriteit van het arische ras te bewijzen. Volgens een ooggetuige van de Amerikaanse ploeg kregen de vrouwen duivenpoep in hun haar, omdat de 25000 duiven schrokken van kanonschoten.

Goebbels zag de deelname van Owens aan de 100 meter niet zitten. Men liet toch ook geen gazelle meedoen, riep hij. Hitler wilde Owens tot verbijstering van de Amerikaanse media na afloop niet feliciteren met zijn overwinning. Na zijn winst bij het verspringen liep hij een rondje met zijn blanke rivaal Lutz Long. Tijdens de 200 meter was het Duitse publiek op zijn hand, maar de Nazi’s waren razend en wilden niet dat er joden deelnamen aan de estafette. Owens werd ingezet. Een zwarte was minder erg dan een jood. Owens had na zijn vierde gouden medaille te doen met zijn collega’s maar hij bleef beleefd en liet niet het achterste van zijn tong zien.

Na Berlijn volgde een Europese tournee, maar in Londen hield Owens het circus voor gezien. Hij wilde na drie maanden bij zijn vrouw zijn en vertrok naar Amerika. Brundage schorstte hem, maar dat deerde Owens niet. Hij werd geëerd door het Amerikaanse publiek al bracht hem dat geen maatschappelijk voordeel. Er was geen hotelkamer voor hem en zijn vrouw beschikbaar, laat staan een rol in een Tarzan film. Om geld te verdienen liep hij tegen paarden en begon met tapdance en stomerijen, maar raakte failliet door belastingschulden.

Midden jaren vijftig dook hij weer op in televisieshows. President Eisenhower benoemde hem als goodwill ambassadeur in het buitenland. In de jaren zestig verzilverde hij zijn status met opbrengsten uit reclames. In 1980 stierf hij op 66-jarige leeftijd aan longkanker en een gebroken hart.   

Hier een vraaggesprek met de zwarte filmmaakster Laurens Grant over American Experience:Jesse Owens.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten