Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 29 januari 2014

Master of the universe (2013), documentaire van Marc Bauer



Duitse bankier, een leven lang opgeslokt door kille cijfers, kijkt terug

Wie zijn de mannen die zich aan de top van de financiële wereld bevinden? Rainer Voss was een van hen. Hij toont veel van de zakelijke kant in een confrontatie met Marc Bauer. Tegenlicht zond daar afgelopen zondag 24 januari al fragmenten van uit, maar de volledige documentaire geeft een scherper beeld van deze voormalig financieel topman, die met een goede afvloeiingsregeling het laatste bedrijf waar hij werkte, verliet.

Absolute trouw vormt volgens Voss een van de voorwaarden om in een toppositie te komen. Zijn vader was verwarmingsmonteur. Hij ging met een koffer naar München, klopte aan bij een Beierse bank, las bladen die nodig waren om de juiste gesprekken te kunnen voeren, werkte lang over om op te kunnen klimmen. Zijn moeder geloofde niet dat hij vanuit Tokio belde.

Voss vertelt hoe beschut zijn leven was, ver weg van de buitenwereld. Men zet de auto in de parkeergarage, neemt de lift naar de werkplek en weet al hoe de dag er gaat uitzien. Hij was daar als op een commandopost van een schip met vele beeldschermen, die het gevoel geven meester van de wereld te zijn. Met een druk op de knop kon hij de wereld veranderen.   
In dat ingesloten systeem, losgekoppeld van het sociale proces, kwam het gezinsleven wel eens in de knel. Zo kreeg hij geen toestemming om aanwezig te zijn bij de geboorte van zijn kind, maar gaf wel zijn kwaliteitsuurtjes. Als Bauer doorvraagt, geeft Voss niet thuis. Hij moet anderen maar vragen over hun oordeel. Daar laat hij zich niet over uit.

Voss tekent op de ruit allerlei wiskundige formules die hij gebruikte om ondoorzichtige producten aan de man te brengen. Het wil niet zeggen dat hij gefraudeerd heeft, maar zijn voorstellen konden wel verkeerd toegepast worden. Hij vindt het zelf ook bedenkelijk dat een aandeelhouder tegenwoordig na tweeëntwintig seconden zijn aankopen weer verhandelt, terwijl men die vroeger vier jaar lang behield.

De crisis kwam onverwacht, maar was niet toevallig. De financiële wereld was erg complex geworden. Er werden tien maal zoveel advocaten ingezet om problemen op te lossen. Banken kregen meteen geld van de overheid, terwijl de cultuursector daar jarenlang om moet zeuren.
Voss bedacht een product dat inmiddels waardeloos is gebleken. Hoe hij dat aan zijn kinderen moet uitleggen weet hij zelf ook niet. Men legde Griekenland het vuur aan de schenen door het land te laten betalen om niet bankroet te gaan. Dat ging volgens een gebruikelijk business model. Daarmee kon men ook andere landen provoceren. Hij was laatst in Spanje en constateert nogal koel dat het sociale leven daar ontregeld is. Als Frankrijk straks aan de beurt is, zal het spel uitgespeeld zijn. Zo’n groot land is niet meer op de been te houden.

Zijn gedwongen vertrek was pijnlijk, maar dat was niet anders. Vaak duurt een dienstverband in deze sector niet langer dan tien jaar. Het werd een zakenfamilie ingezogen maar net zo hard weer uitgekotst. Na zijn laatste baan was hij zijn waardigheid kwijt. Pas later kon hij met meer afstand op zijn werk terugkijken. Banken zullen volgens hem, ondanks alle betoonde excuses en beloftes voor beter, niet uit zichzelf veranderen. Men traineert wetsvoorstellen voor verbetering en verschuilt zich achter abstracties zoals de markt, terwijl het gewoon mensen zijn die ons de problemen aandoen.  

Achter het sympathieke verhaal van de man met een sjaal om zijn nek schuilt veel eigengereidheid en weinig spijt. Het zal uit ongenoegen geweest zijn over zijn verleden dat hij zijn verhaal met Bauer deelde. In de film worden de uitspraken van Voss afgewisseld met beelden van het desolate lege bankgebouw waar hij werkte en dat na een fusie al zes jaar leeg staat. Een lift kruipt omhoog in een wereld van glas en staal en buiten sneeuwt het ook nog eens.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten