Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 11 januari 2014

The art of becoming (2013), documentaire van Hanne Phlypo en Catherine Vuylsteke



Onzekerheid bij jonge vluchtelingen.

Journaliste Hanne Phlypo en regisseuse Catherine Vuylsteke volgen drie jongens die te maken hebben met het leed dat vluchteling zijn heet. De Afghaanse Fattah, De Syrische Saleh en de Guinese Mamadou zijn slechts voorbeelden van de omstandigheden waaronder vluchtelingen leven. De verhalen van deze jongens zijn heel verschillend maar de zorgen zijn in deze drie gevallen even sterk. De afloop van hun avontuur is ongewis.

Fattah is zestien jaar oud en werkt in Istanbul in een textielatelier. Met het geld dat hij daar verdient wil hij verder Europa in en een studie gaan doen, bijvoorbeeld voor dokter. Hij ontspant zich met vrienden langs de Bosporus. Hij barbecuet met andere Afghanen op een grasveld en hoort dat Griekenland, waar hij eerst naar toe wil, erg duur en onveilig voor buitenlanders is. Als hij uitbetaalt krijgt in het atelier, onderneemt hij de treinreis naar Athene, maar bij de grens al, zo horen we later, wordt hij gesnapt en teruggestuurd. Inmiddels zwoegt hij weer om het benodigde geld bijeen te verdienen voor een nieuwe poging.

Saleh is elf jaar en voetbalt op het schoolplein. De Sint komt in de klas, is over hem te spreken en raadt hem aan zijn best te blijven doen, dan komt hij er wel. Op het internaat belt hij af en toe naar zijn ouders, die onder moeilijke omstandigheden leven. Ze zeggen daarover niet veel tegen Saleh, maar wel tegen diens oudere neef en diens begeleider op het internaat. De laatste zegt dat Saleh op zijn tablet de toestand in Syrië in de gaten houdt. De ouders vragen hun zoon wel steeds of hij al een verblijfsvergunning heeft zodat hij hen kan opzoeken. Op zijn verjaardag huilt hij vanwege heimwee. Als hij asiel krijgt kunnen zijn ouders naar hem toe. Tenslotte komt dit uit. Zijn ouders zijn in België met hem verenigd.  

Mamadou is achttien jaar oud en werkt in België voor een aannemer, die het goed kan vinden met zijn knecht, maar hij kan alleen een arbeidscontract krijgen als hij een verblijfsvergunning heeft. In zijn vrije tijd loopt hij hard en is hij voetbalscheidsrechter (zie foto). Zijn advocate zegt dat hij een Belgisch meisje aan de haak moet slaan en daarmee een samenlevingscontract moet zien te regelen. Hij gaat naar een disco en vraagt een en ander aan meisjes maar zo te zien zonder resultaat.
De advocate is een beroepsprocedure begonnen. Daartoe moet Mamadou zich bij de rechtbank melden. Ze instrueeert hem wat hij moet zeggen. Ze vertelt hem ook over terugkeerprojecten maar dat is niet zijn bedoeling. Zijn doel is om internationaal scheidsrechter te worden. Zijn advocate regelt ook een andere kamer voor hem in een woning waar meer Afrikanen wonen. Daar heeft hij dan steun aan, hoewel hij zelf liever tussen blanken woont. Helaas wordt hij na vier jaar in België aangehouden en teruggestuurd naar Guinee. In de aftiteling lezen we dat hij moeite heeft zijn leven daar op te bouwen.

Het is en blijft een treurige zaak hoe Europa met zijn vluchtelingen omgaat. Rutger Bregman schreef in 2013 onder de titel Waarom we alle grenzen moeten openzetten een fraai en uitdagend artikel in de Correspondent, waarin hij stelt dat open grenzen in het voordeel van iedereen zijn.

Hier de trailer van The art of becoming op de website van dit programma.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten