Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 25 juni 2014

Ik stond erbij (2012), documentaire van Niels van Koevorden



Bevallen voor mannen

Wat is de taak van de man bij de geboorte van een kind? In vroeger tijd werd de aanstaande vader zoveel mogelijk weggehouden van het kraambed en zat hij zwaar rokend op te gang te wachten tot het kind geboren was. Tegenwoordig is hij er meer bij betrokken. Bevallen doe je samen, luidde de strekking van het boek Een beetje zwanger van Arend van Dam uit 1983, die mij onder andere adviseerde om warme sokken klaar te leggen en de tijd tussen de weeën te turven, hetgeen ik net zo gewetensvol deed als de rondetijden tijdens schaatskampioenschappen.  

In de korte documentaire Ik stond erbij filmt Niels van Koevorden drie jonge vader rond de geboorte van hun eerste kind. De moeders zijn nauwelijks te zien. Alleen tijdens de bevalling valt aan een glimp van hun gezicht niet te ontkomen en zeker niet aan hun oerkreten. Het wordt verder evenmin bekend gemaakt of het kind een jongen of een meisje is.   

De vaders om wie het gaat heten Ernest, Bart en Marc. Van Koevorden monteert hun ervaringen op een snelle manier aan elkaar, waardoor een kluwen ontstaat van impressies en de aandacht scherp blijft. Uit de verhalen valt af te leiden dat Ernest een muzikant is, Bart een werknemer, waarschijnlijk op een kantoor en dat Marc op Schiphol werkt.

De mannen beginnen met een inschatting van hun rol tijdens de bevalling. Ernest denkt dat hij naast zijn vrouw zit met een blauwe hand vanwege haar geknijp, Bart blijft aan het hoofdeinde, ook als zijn vrouw boos wordt, Marc wil vooral rust uitstralen. Daarna staan ze in de gereedgemaakte kinderkamer. Marc zegt dat de nesteldrang zich bij de man uit in het opknappen van de babykamer. Hij was zeer ontroerd toen hij de kleine in bed tegen zijn rug voelde schoppen toen zijn vrouw tegen hem aan lag.

Ze praten over de periode waarin bekend werd dat hun vrouwen zwanger waren. Ernest wilde het eerst niet meer weten omdat zijn vrouw vaker over tijd was, maar bekeek wel als eerste de uitslag van de test die zij had gedaan. Bart geloofde het niet en reageerde nogal zakelijk. Hij dacht meteen aan het financiële plaatje. Marc nam een test mee op de terugweg van zijn werk omdat zijn vrouw die ochtend misselijk was.

Ernest hoopt dat zijn kind in de muziek gaat, Bart hoopt dat het een voetballer wordt en Marc dat het humor heeft. Bart vindt gezondheid niet vanzelfsprekend, want eerder liep het niet goed af. Hij werkte net bij een nieuwe baas toen hij met zijn vrouw naar de verloskundige moest waar zij het droevige nieuws hoorden. Daarna zette hij zijn vrouw thuis af en ging weer naar zijn werk. Iets waar hij met spijt op terugkijkt. Marc heeft een nog akeliger ervaring: zijn eerste dochter overleed al voor de bevalling. Hij moet huilen als hij daar weer over praat.  

Vervolgens komen we bij het kraambed. Als ik het goed zag, beviel de vrouw van Ernest thuis en de twee anderen in het ziekenhuis. Bart kijkt wat angstig van zijn vrouw naar een apparaat, waarschijnlijk de cardiotocograaf waarop de uitslag van de weeën te zien is. Hij coacht haar naar het doel. Ernest is heel rustig, Marc heel steunend: hij houdt de handen vast van zijn vrouw. Op het moment suprème praat Ernest lief tegen zijn vrouw en kijkt hij met vertedering naar zijn kind. Bart huilt en Marc mompelt dat ze er is. Hij maant haar zich te laten horen en beloont haar met ‘Goed zo, moppie’ als ze eenmaal een kreetje gegeven heeft.

Hier de site van Ik stond erbij met daarop de trailer en reacties.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten