Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 2 juli 2014

Amanda Gefter over In Einsteins achtertuin, Doc Talks, 16 juni 2014




Garderobemeisje uit Manhattan op zoek naar de aard van de materie

Wetenschapsjournaliste Amanda Gefter buigt zich al sinds haar puberteit over de vraag wat het niets is. Haar vader stelde haar op haar vijftiende die vraag tijdens een Chinees etentje. Het werd een levensproject voor haar, dat resulteerde in een schrander boek, waarin ze ingewikkelde theorieën combineert met persoonlijke verhalen. Voorbijgaande aan de natuurkundige theorieën komt ze tot de conclusie dat het universum wellicht een illusie is. Hamvraag is hoe het begrip niets te definiëren. Het is symmetrisch met iets en het voert naar het ontstaan van ons universum.

Pieter van der Wielen vraagt hoe er ooit iets kwam.
Gefter ging met veel bluf en onder het mom dat ze journaliste was langs bij beroemde natuurkundigen om hun antwoord te horen op die vraag. Volgens de kwantummechanica gaat het om schommelingen waardoor gemakkelijk van niets iets kan ontstaan.

Van der Wielen zegt dat het moeilijk is uit te leggen hoe een klein verschil een groot verschil kan maken.
Het lijkt alsof het universum op ons afgestemd is, hetgeen het antroposofisch principe wordt genoemd, maar John Wheeler (1911-2008) ging daarvan uit verder en stelde dat de toeschouwer deel uitmaakt van zijn observaties. Een allesomvattende objectieve theorie lijkt daarom een illusie. De snaartheorie bleek oude wijn in nieuwe zakken te bevatten. Einstein stelde al dat iedereen het licht anders waarneemt en dat ruimtetijd afhankelijk is van ons standpunt. Stephen Hawking bestudeerde zwarte gaten en ontdekte nieuwe paradoxen die alleen op te lossen zijn als men de ruimte tijd afhankelijk maakt van de waarnemer. Een allesverklarende theorie zal anders zijn dan men denkt.

Van der Wielen brengt in dat er momenteel twee werelden bestaan, die van de kleine delen en onze materiële wereld.
Gefter stelt dat er geen duidelijke grens is tussen de werelden van de kwantummechanica en de relativiteitstheorie en dat er behoefte bestaat om ze op een hoger niveau met elkaar te verenigen.

Wat maakt iemand goed in wetenschap?
De beste natuurkundigen zijn dappere denkers, die zich out of the box wagen, een filosofische instelling hebben en net als een kunstenaar vragen stellen aan de werkelijkheid.

Van der Wielen zegt dat zelfs Einstein op zeker moment terugdeinsde voor de feiten die hij ontdekte.
Volgens Gefter speelde dat op jongere leeftijd. De latere Einstein kon de kwantummechanica niet accepteren vanuit zijn filosofische visie.

Van der Wielen vreest dat we door het praten over multi universums zelf steeds kleiner worden.
Gefter is het daarmee niet eens. Omdat de toeschouwer een rol speelt in de waarneming, worden wij belangrijker. Hoewel het universum wellicht een illusie is, voelen en zien we alles om ons heen en dus is het ook waar. Zelf zat Gefter eerder tussen twee vuren in, die van de wetenschap en de journalistiek. Ze vond een manier om haar verder te gaan met haar levensvraag, namelijk door er creatief over te schrijven. Als de toeschouwer betrokken is bij het proces moet ze ook haar eigen leven in het denken betrekken.

Volgens Van der Wielen maakt dit In Einsteins achtertuin ook leuker om te lezen dan een wetenschappelijk boek vanuit een alwetende verteller.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten