Zware tijd voor een gebroken jonge vrouw
In Kan door huid heen
komen de lotgevallen van een beschadigde jonge vrouw overvloedig over het voetlicht.
Daarvoor verdient Esther Rots (1972) in haar eerste, zelf geschreven, lange
speelfilm waardering. Maar dat wil nog niet zeggen dat de film met de wat
raadselachtige titel Kan door huid heen
ook overtuigt. Hoofdpersoon Marieke sluit zich steeds meer op in haar pijn, die
veroorzaakt wordt door het vertrek van haar vriend en de aanranding in haar
huis in Amsterdam.
Haar wanhoop over het vertrek van de vriend wordt zeer
realistisch en rauw in beeld gebracht. Ze belt en scheldt en huilt en loopt
rusteloos heen en weer in haar appartement. Na de aanranding sluit ze zich af
van de wereld en vertrekt in de winter naar een oud leegstaand boerderijtje in
Zeeland, waar ze de rest van de film verblijft. Haar heftige emoties staan in
contrast met en worden gecompenseerd door de beelden van de winterse Zeeuwse
kleigrond.
Het is mooi om te zien hoe Marieke de nauwelijks te
volbrengen taak op zich neemt om het boerderijtje in leefbare staat terug te
brengen. Ze is bezig om de oude behangplaten van de muur te verwijderen. Ze
vindt daarbij een loze ruimte die in ieder geval voor veiligheid zorgt net als
de doos met herinneringen aan een soldaat en diens geweer.
Als ze tijdens een douche in de kille bijkeuken opeens een
rat bij het afvoerputje ziet, roept ze de hulp in van de ongecompliceerde John uit
het dorp die haar een stel geiten heeft geleverd. Ze is echter niet zo blij met
zijn niet aflatende hulp en doet een keer niet open als hij weer bij haar
aanbelt.
Ze heeft steeds meer last van de aanranding die in
flashbacks terugkomt. Zij gaat ook een keer terug naar Amsterdam waar de dader
berecht wordt. Ze ontmoet daar ook haar oude vriend die vraagt of hij haar bij
kan staan. Marieke vlucht weg, chat regelmatig met lotgenoten, maar in plaats
van te kalmeren maken die contacten haar ongeruster.
Ze verbeeldt zich dat ze de aanrander gevangen houdt en
onder schot. Op het moment dat de kijker de totale ondergang van Marieke
vreest, zoekt ze toch nog contact en wel met de man wiens hulp ze eerder niet
kon velen. Door zijn zorgzaamheid lijkt ze uiteindelijk haar problemen de baas
te worden. Ze accepteert ook dat ze straks een klein kind op de wereld zet.
Kan door huid heen
is bijna een solo voorstelling te noemen voor de fantastische actrice Rifka Lodeizen. We zien
zo ongeveer elke uitdrukking en gemoedstoestand, die zij in zich heeft, van
sensueel tot praktisch, van afgrijzen (de rat!) tot zich overgevend, van
woedend tot wanhopig. Helaas zit er te weinig ontwikkeling in de film om haar
echt recht te doen.
Een grote rol in de film speelt verder de muziek. Het
getokkel wordt op spannende momenten versterkt en is soms angstaanjagend. Ook
de ijle vrouwelijke zangstem die later in de film af en toe in popnummers de
beelden begeleidt, verhoogt de sfeer, maar dat alles kan helaas niet verbloemen
dat het verhaal wat mager is.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten