Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 10 oktober 2014

Bus 174 (2002), documentaire van José Padilha





Opgeschoten straatkind speelt een gevaarlijk soort theater

Bus 174 is een lijnbus die door Rio de Janeiro rijdt. Op 12 juni 2000 werd de bus na een mislukte bankoverval gekaapt door de twintigjarige Sandro do Nascimento, die als straatkind opgroeide. Hij nam elf mensen in gijzeling. Dit was meteen groot nieuws in de stad. Verkeerscamera’s zonden de beelden uit, cameraploegen en krantenjournalisten spoedden zich de plek. Voordat de militaire politie aanwezig was, praatte politieman André Bastista al met de gijzelnemer. Omdat hij diens naam niet kende sprak hij hem aan met Sergio.

In de documentaire maken we het drama opnieuw mee. Op de foto zien we Sandro terwijl hij een van de vrouwelijke gijzelaars met een pistool onder schot houdt. Een studente belt stiekem met haar mobiel en lijkt de ernst van de situatie nog niet goed te begrijpen. Sandro neemt een secretaresse op schoot op de chauffeursstoel en roept dat men vrij baan voor hem moest maken. Hij vraagt om handgranaten en een geweer en dreigt alle gijzelaars binnen zes uur te doden. Een studente schrijft de mededeling met lipstick op de ruit. De secretaresse zegt later dat Sandro buiten zinnen leek. De politie kreeg van hogerhand geen toestemming om een sluipschutter in te zetten, hoewel dit praktisch gezien mogelijk was geweest Sandro op die manier uit te schakelen. Gijzelaar Damiana die niet meer kan schrijven na een beroerte in de bus, legt dit met handgebaren uit.

Tussendoor krijgen we informatie over Sandro die op zesjarige leeftijd zag dat zijn zwangere moeder met een mes vermoord werd. Een vader had hij niet. Na de moord verdween hij in de favela. In juli 1993 vond in de wijk Candélaria een bloedbad plaats. De politie wilde de straatkinderen, dat ze als vuil betitelden, opruimen. Sandro ontsnapte aan de dood en ging drugs dealen en lijm en cocaïne snuiven. Op zijn zestiende werd hij na een beroving naar een sociaal educatief leercentrum gestuurd. Zijn tante die eerder zijn voogd was en zijn zus kwamen op bezoek, hetgeen een positieve invloed op Sandro had, maar toch ontsnapte hij een november 1994. In 1998 kwam hij na een overval in een beruchte afdeling van een gevangenis, maar hij gedroeg zich goed tot hij in januari 1999 weer wist te ontsnappen. Hij ging naar een nieuwe favela en kwam onder de hoede van een pleegmoeder die hem een eigen plekje gaf en hem aanspoorde iets van zijn leven te maken. Helaas kwam het nooit zo ver. Hij ging naar een sociaal werkster die in de documentaire zegt dat hij geen moordenaar was.

Inderdaad was het nooit zijn plan om een gijzelaar te doden. Men deed alsof voor de buitenwereld om een goed resultaat af te dwingen. Gijzelaar Janaína moest in het gangpad knielen en na een schot moesten de anderen hysterisch moesten reageren. Bastista bood een chauffeur aan en raadde de gijzelaars aan een gesprek met hem aan te gaan en op die manier een band met hem te krijgen. De onzekerheid bleef. Een van de jonge vrouwen vreesde toch dat Sandro tot een moord in staat was. Toen hij na vier uur met gijzelaar Geísa naar buiten wilde werd er door een agent geschoten, maar die miste doel, waarop Sandro Geísa neerschoot en zelf werd ingerekend. Terwijl het publiek hem wilde lynchen werd hij door de politie in een busje verstikt. Bastista wijt het falen van de politie aan de gebrekkige opleiding.  

De minister van openbare veiligheid spreekt van een tragedie. Deze straatkinderen strijden tegen onzichtbaarheid en zijn hongerig naar een sociaal bestaan dat niet voor hen is weggelegd. De media aandacht geeft hen een gevoel van macht. Alleen zijn pleegmoeder was bij de begrafenis van Sandro. Zijn tante durfde niet te verschijnen uit angst voor wraak.Wat de wraak van de politie betreft is er, getuige de recensie moord op Mexicaanse studenten, in twaalf jaar nog weinig veranderd in dat deel van de wereld.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten