Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 7 november 2014

Filmrecensie: Villa Amalia (2009), Benoit Jacquot



Pianiste vlucht weg om zichzelf te leren kennen

De laatste film die ik van Benoit Jacquot zag met daarin Isabelle Huppert als hoofdrolspeelster, was L’école de la chair, over de onmogelijke liefde van een oudere vrouw voor een kelner, naar een roman van Yukio Mishima. Ruim tien jaar later glanst ze opnieuw in een liefdesdrama. De wanhoop van een vrouw die niet kan krijgen wat ze wil, is Isabelle Huppert op het lijf geschreven.

In Villa Amalia gaat het om concertpianiste Ann Hidden die een relatie heeft met Thomas, een overspelige man, goed voorstelbaar omdat zijn geliefde natuurlijk vaak op pad is. Als ze Thomas op een regenachtige avond begluurt, terwijl die afscheid neemt van zijn vriendinnnetje, staat ze opeens oog in oog met Georges, een jeugdvriendje uit de tijd dat ze nog in Bretagne woonde en nog Eliane Hidelstein heette. Ze herkent hem eerst niet, maar gaat daarna met hem mee om bij te praten in het huis van zijn moeder in de buurt dat hij leegt ruimt omdat die pas geleden overleden is.

Thomas is ongerust dat Ann zo laat thuis komt, maar krijgt de deksel op zijn neus. Ann zegt hem dat ze een einde gaat maken aan hun verhouding. De kijker vermoedt dat ze tot die stap komt door de ontmoeting met Georges, maar er is meer aan de hand. Ze heeft besloten een eind te maken aan het leven dat ze leidde. Ze loopt weg tijdens een concert, verkoopt haar appartement en haalt haar geld van de bank. Ze vraagt Georges , die betreurt dat ze niet bij hem blijft, haar geld zo lang op zijn eigen rekening te zetten zodat ze er af en toe wat af kan halen. Ze vraagt Georges eveneens om zijn tuinhuisje om piano in te oefenen als ze weer terug is. Ze wil naar Tanger, antwoordt ze op de vraag van Georges waar ze naar toe gaat.

Nadat Ann eerst nog bij haar oude katholieke moeder in Bretagne langs is gegaan en daar in haar oude bed geslapen heeft, volgen we haar reis, die met mooie beelden gefilmd wordt. Ze stapt over van trein in bus, verandert van tas naar rugzak, knipt haar haren kort, onderneemt een voettocht door de Alpen naar Italië en komt tenslotte ergens op een prachtig eiland terecht, waar het leegstaande Villa Amalia, ooit gebouwd voor een man voor zijn geliefde zus, die echter stierf, als het ware op haar wacht in de heuvels met uitzicht op de blauwe zee. Een antwoord op haar vragen vindt ze daar niet, die krijgt ze pas later als haar moeder overlijdt en ze in contact komt met haar vader. Pas dan keert haar rust terug en kan ze zich in het tuinhuis van Georges met meer rust wijden aan haar spel. 

Biseksualiteit speelt net als in L’école de la chair een grote rol in Villa Amalia. Het is meteen al duidelijk dat Georges een vriend had die overleden is. Daarnaast is het verrassend dat Ann op het eiland waar ze tenslotte terecht komt, Giulia ontmoet die haar uit zee redt en met wie ze vervolgens in Villa Amalia een liefdesrelatie krijgt. Ann praat met Giulia over haar leven, als het ware een opwarmertje voor het gesprek dat ze met haar vader heeft na het overlijden van haar moeder.

Villa Amalia toont met esthetisch prachtige en sensuele beelden de transformatie van een vrouw die aan de leiband van haar verleden loopt en die door de ontrouw van haar man besluit om haar leven om te gooien. Niemand is geschikter om de wanhoop en de moed van zo’n vrouw uit te beelden dan Isabelle Huppert, die dan ook Ann Hidden zeer overtuigend neerzet. Een sterk liefdesdrama van Benoit Jacquot en opnieuw een goede klik met zijn hoofdrolspeelster.   

Hier mijn recensie van L’école de la chair, naar een roman van Yukio Mishima, hier die van Villa Amalia.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten