Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 23 november 2014

Jeroen Willems – Over grenzen (2013), documentaire van Marijke Reijnders en Simonka de Jong



Een acteur moet gevaarlijk zijn

Op 3 december a.s. is twee jaar geleden dat Jeroen Willems (1962-2012) in elkaar zakte tijdens een repetitie voor de viering van 125 jaar Carré. Aan zijn korte leven kwam een einde. Hij ging zijn vader achterna, die ook jong stierf. Marijke Reijnders en Simonka de Jong portretten de charismatische acteur aan de hand van fragmenten rond en uit de internationale voorstelling Twee Stemmen, zijn gepassioneerde voordracht van liederen van Jacques Brel en herinneringen van regisseur Johan Simons, zijn ex-partner Marcel Musters en de actrices Elsie de Brauw en Betty Schuurman.

In 1999 speelde hij Val van de goden naar een film van Luchino Visconti, onder andere met Elsie de Brauw. Regisseur Johan Simons wilde hem nog dieper de gewelddadigheid in trekken, maar Willems wilde niet langer in zijn eigen afgrond kijken. Hij vond dat hij genoeg opgevoed was en ging het alleen doen.  

In Twee Stemmen speelde hij solo vijf maatschappelijke leiders en allemaal met een ziel, zegt Johan Simons. Hij roemt de fysieke speelstijl van Willems met een blik op zichzelf. Willems durfde ook het ruwe en lelijke te tonen. Hij probeerde net als hijzelf de kern te raken van waarom wij op aarde rondlopen. De voorstelling werd ook in Duitsland, Frankrijk en Engeland opgevoerd. Willems sprak zijn talen moeiteloos en speelde zeer overtuigd.

Marcel Musters noemt Willems een handelsreiziger in kunst. Hij herinnert zich dat Willems al snel het goede gevoel na de voorstelling kwijt was en erg aan zichzelf twijfelde. Willems was een lief klein jongetje die op het toneel andere kanten van zichzelf naar buiten kon laten komen. Volgens De Brauw kon hij op toneel zijn twijfels kwijt en zocht hij steeds naar diepere lagen. Een acteur moet gevaarlijk zijn, vond hij, zichzelf in de waagschaal stellen. Hij had het moeilijk met zijn homoseksualiteit, fantaseerde over een kind.

De vader van Willems was een grillig man die eveneens op zijn vijftigste overleed. Jeroen was toen vijftien jaar oud en had daarna zowel problemen om zich te binden als om los te laten. Het nummer Laat me niet alleen van Jacques was hem op het lijf geschreven. Volgens Betty Schuurman was hij vaak met zijn vader bezig. Tijdens de uitreiking van een Gouden Kalf voor zijn rol in de telefilm Cop vs Killer tijdens de Filmdagen 2012 dankte hij zijn vader en miste hem zichtbaar. Schuurman zegt dat zijn agenda vol was, dat hij ongelukkig was en zich daarvoor schaamde. Musters voegt daaraan toe dat Willems geen rust nam. Simons vult aan dat alles eruit moest voor de dood zou toeslaan. Die zat hem altijd op de hielen. Tijdens het opruimen van zijn huis vond men in zijn koffer een bedlampje - zoals dat wel gebruikt wordt om kleine kinderen gerust te stellen - dat Keine Angst heette. 

Volgens Betty Schuurman was hij verdrietig over zijn verbroken relatie die bovenop de pijn van het verlies van zijn vader kwam en de oude wond weer openmaakte. In zijn nieuwe huis met uitzicht op een park was hij diep verlaten, op een manier die niet zo gemakkelijk oplosbaar was. Volgens Simons maakte zijn grote depressiviteit hem op het toneel diepzinnig. Willems was hij bang om het toneel op te gaan maar als hij eenmaal op het podium stond, was hij als een vis in het water. Hij speelde graag met een open zenuw. Zijn verlatenheid kon echter door het publiek niet opgevuld worden.

Hier een trailer van de documentaire op YouTube, hier het nummer Laat me niet alleen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten