Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 9 december 2014

Filmrecensie: Rabat (2011), Victor Ponten en Jim Taihuttu



Heerlijke roadmovie over drie oude vrienden op weg naar Rabat

Rabat is een heerlijke roadmovie over drie oude vrienden uit een Amsterdamse wijk die samen een restaurant willen beginnen maar eerst naar Rabat in Marokko gaan. De vader van een van hen, Nadir, die zo’n beetje als leider van het trio optreedt, moet van zijn vader een taxi naar een Marokkaanse vriend brengen. Daarbij hij, een afgestudeerd econoom, een vrouw op het oog die de dochter van die vriend is. Hij denkt dat de anderen daarvan onwetend zijn, maar dat blijkt anders.

De reis van de drie jongens wordt voorafgegaan door de bruiloft van de zus van Nadir. Abdel, die in een restaurant van zijn oom werkt, en de werkloze Tunesiër Zakaria zijn daarbij aanwezig. Op het feest staan ze met elkaar te praten, maar wat ze zeggen is in het gedruis soms moeilijk te verstaan. Zakaria heeft het in ieder geval aangelegd met twee nichten van Nadir uit Helmond.

De volgende ochtend wil Nadir met de taxi vertrekken, maar al gauw melden Abdel en Zakaria zich. Ze rijden naar België waar ze meteen de winkel bij een tankstation plunderen. In Noord Frankrijk houden ze een picknick op een terrein langs de snelweg. Zakaria nodigt een Algerijn uit die in dadels handelt en hen als dank een mandje van die zuidvruchten geeft. Het heeft allemaal niet veel om het lijf, maar het is leuk om mee te maken.

Het wordt nog leuker als ze de knappe en vrijmoedige Julie oppikken die naar een feestje van homovrienden in Barcelona gaat. Hoewel Nadir op een bepaald tijdstip in Rabat moet zijn, laat hij zich overhalen om in Barcelona te stoppen en accepteert hij een rondleiding door Julie, die kunstgeschiedenis studeert. Van het een komt het ander. Julie is nogal weg van hem en wil met hem vrijen, maar Nadir houdt het af omdat mogelijk een verloofde op hem wacht, zo vertelt hij haar. Inmiddels zijn Zakaria en Abdel in de problemen gekomen met de uitsmijter van een disco, hetgeen Abdel een gezwollen oog heeft opgeleverd.

De volgende ochtend worden de problemen groter als Zakaria tot ergernis van Nadir luistert naar muziek op een gestolen iPod en de wegpolitie hun spiegel vernielt en daarvoor ook nog eens vijftig euro wil hebben. Als de boot volgeboekt blijkt en de jongens in zee gaan zwemmen, barst de bom tussen Nadir en de twee anderen. Nadir vertelt dat hij weinig ziet in de plannen voor een eigen restaurant en dat hij straks naar zijn mogelijke verloofde gaat. Hij vertelt met dat laatste niets nieuws, want Abdel wist dat al. Als Nadir grof wordt tegen Zakaria verkoopt die hem een dreun waardoor hij de rest van de film met een kapotte onderlip rondloopt.

Aan het eind van de overtocht wordt de vrede weer getekend. Nadir hoort op het dek een mooi verhaal van een Marokkaan die op de boot werkt en vertelt over een landgenoot die hij vaak zal pendelen tussen Spanje en Marokko. De man nam steeds meer spullen mee en ook een vrouw en kinderen tot hij tenslotte door zijn zoon in een kist overgebracht werd om te begraven te worden naast zijn huis in een zwembad in aanbouw.

De verwikkelingen gaan in Rabat door en de afloop is voorspelbaar maar toch leuk. Rabat is een fris lichtvoetig drama, waarin helaas de vooroordeel over stelende Marokkanen wordt bevestigd.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten