Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 9 januari 2015

Filmrecensie: Rumba (2008), Dominique Abel en Fiona Gordon



Subtiele humor in kolderiek drama

In Rumba ontmoeten we twee samenwonende leraren, Dom en Fiona, die respectievelijk gymnastiek en Engels geven. De sfeer is meteen al duidelijk als we Fiona aan het lesgeven zien. Ze zegt allemaal zinnetjes voor die te maken hebben met de hond die ze op het bord getekend heeft. De zinnetjes worden steeds moeilijker en ze maalt er niet om dat de leerlingen haar precies nazeggen. Het gaat om het effect. Dat blijft in de hele film zo en dat is sprankelend.

Behalve lesgeven doen ze ook aan Latijns dansen. In de auto gaat het door het Franse platteland naar de hal waar de wedstrijd plaatsvindt. Daar aangekomen merkt Fiona dat ze haar jurkje vergeten is. Dus dat moet snel nog weer opgehaald. Vanwege de tijdnood verkleden de twee zich in de auto hetgeen tot hilarische beelden leidt.

Natuurlijk slepen ze een beker in de wacht. Op de terugweg komt een eind aan hun glansrijke bestaan. Ze moeten een man ontwijken die zich bij een treinovergang wilde laten overrijden, botsen tegen de brug en komen in het ziekenhuis terecht. Dom lijdt aan geheugenverlies, Fiona moet in het leven verder zonder een been. Als ze weer gaat lesgeven, moet ze een hele toer uithalen met haar krukken om op de been te blijven, hetgeen dan ook niet lukt.

Het stel valt van de ene ellende in de andere als in een aflevering van Buurman en buurman. Op school zijn ze niet meer te handhaven. Dom rijdt de rolstoel van Fiona en bij een muur zitten ze bij de pakken neer. Hun ideaal wordt heel fraai als een schaduwdans op de muur geprojecteerd.

Hun echte leven verloopt heel wat minder voorspoedig. Het kunstbeen van Fiona raakt in de fik als ze bij een kampvuurtje zitten. Op het moment dat Dom het been onder de kraan wil blussen, vatten de gordijnen vlam, waardoor hun hele woning in de brand raakt. Zelfs de hoorn van de telefoon zit vastgesmolten aan het toestel.

Op de terugweg van de bakker loopt Dom de verkeerde kant uit. Radeloos vraagt hij aan anderen waar hij woont, maar niemand kan hem helpen, ook de buschauffeur niet die hem naar de kust brengt. Daar heeft de man die eerder een zelfmoordpoging ondernam een kiosk, Chez Gerard geheten. Hij verkoopt alleen donuts en vecht om het chocoladebroodje dat Dom voor Fiona heeft bewaard. Als straf stort hij van een klif.

Natuurlijk moeten Fiona en Dom elkaar weer vinden, maar gemakkelijk gaat dat in deze slapstickfilm niet. Fiona is ongerust geworden en gaat op zoek naar Dom. Ze belandt tenslotte met een hondje, dat een schoen van Dom in de bek heeft, aan de kust. Eerst meent ze nog dat Dom degene is die in zee gevallen is. De opluchting is daardoor nog groter. Pas helemaal aan het eind van de aftiteling kijken de twee elkaar aan.   

De makers van Rumba spelen zelf de hoofdrol in hun doldwaze film, die vijf kwartier lang blijft bloeien. De kleuren zijn fris, de scènes verrassend. Elke scène wordt uitgebuit om er iets bijzonders van te maken. Gerard, die in het begin zelfmoord wilde plegen, staat eerst op de brug te wachten op een trein, tot hij een auto hoort en dan naar beneden gaat. Daar aangekomen, komt er net een trein langs. Een voorbeeld van de subtiele humor in Rumba.

Hier de trailer, hier de schaduwdans.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten