Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 19 januari 2015

Filmrecensie: Un amour de jeunesse (2011), Mia Hansen-Løve



Jonge vrouw verscheurd tussen twee liefdes

Na het nogal particuliere Le père de mes enfants uit 2009 maakte Mia Hansen-Løve met Un amour de jeunesse een film over een jeugdliefde tussen de vijftienjarige scholiere Camille en de negentienjarige Sullivan, beiden uit Parijs. Het leeftijdsverschil kan al duiden op een zekere frictie tussen de aspiraties tussen de twee. In ieder geval is niet louter romantiek zoals in The blue lagoon (1980), waarin twee jongeren genoeg hebben aan de natuur en elkaar.

Un amour de jeunesse begint in een winterachtig Parijs in het begin van 1999. Sullivan vertelt tegen zijn moeder dat hij zijn studie eraan geeft en voor een tijdje met twee vrienden naar Zuid-Amerika gaat om zijn horizon te verbreden. Zijn vriendinnetje Camille is niet blij met zijn plannen. Sullivan wil dat ze niet teveel op hem leunt maar haar eigen leven leidt, zelf haar leven op poten zet, maar het idee alleen al maakt Camille depressief.

Voordat Sullivan vertrekt beleven de twee nog een amoureuze vakantie in het zomerhuis van de ouders van Camille in de Ardeche, dat in de zomer een idyllische omgeving is voor twee verliefde jongeren. Ze zitten op een paard, plukken kersen (zie poster), zwemmen in de Loire. Sullivan probeert alvast enige afstand te bewaren, bijvoorbeeld door de tafel te dekken met hen tegenover elkaar aan de korte kant. Het is veelzeggend dat Camille het tijdens het diner op haar plaats niet uithoudt en als een kat over de lange zitbank naar Sullivan toe sluipt.

De scheiding doet haar veel pijn. De brieven van Sullivan zijn een gebrekkig surrogaat. Langzaamaan nemen ze ook af. Camille haalt op zekere dag de spelden, die de route van Sullivan door Zuid Amerika aangeven, uit de kaart en neemt deze van de muur. Ze slikt een overdosis pillen en belandt in het ziekenhuis, maar daarna besluit ze toch maar werk te maken van haar leven. Ze knipt haar haren kort en zet zich in september 2000 aan een studie architectuur.

Het valt te voorspellen dat ze daar iemand tegenkomt die wat met haar wil. Het is geen medestudent maar de begeesterende en gescheiden docent Lorenz die zeer te spreken is over de werkstukken die Camille maakt. Tijdens een studieweek naar Berlijn en Denemarken ontstaat een toenadering tussen de twee. Camille en Lorenz werken daarna samen om een oud pand te renoveren tot een licht geheel en hebben het daar druk mee.

Dan komt Camille na zoveel jaar de moeder van Sullivan tegen in de tram. Ze vraagt of haar zoon nog in Zuid-Amerika is, maar dat blijkt niet het geval. Camille geeft de moeder een briefje met het verzoek aan Sullivan om contact met haar op te nemen. De twee ontmoeten elkaar in een café en het eerste contact is nogal afstandelijk. Sullivan woont in Marseille, werkt daar als persfotograaf en is af en toe in Parijs om oude vrienden en zijn moeder op te zoeken.

Als Camille een miskraam krijgt trekt ze in bij Lorenz, maar het verleden met Sullivan blijft aan haar trekken. Hoewel ze het er over eens zijn dat ze een verschillende smaak ontwikkeld hebben, is het fysieke verlangen sterker. Als ze eenmaal weer met elkaar naar bed zijn geweest, neemt de twijfel bij Camille toe. De strekkking van de film wordt mooi uitgedrukt in de tekstregel van het slotlied: All I have is a river.  

Andere Spaanstalige liedjes tussendoor zoals Volver a los 17 en Gracias a la vida en en Engelse als Little ticks of time en The water zijn fraai gekozen en verhogen de sfeer. Lola Créton doet het goed als Camille al is alle aandacht voor haar doen en laten soms wat veel.

Hier de trailer van Un amour de jeunesse, hier mijn bespreking van Le père de mes enfants.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten