Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 1 februari 2015

Filmrecensie: Le huitième jour (1996), Jaco van Dormael





Wereld van verstandelijk gehandicapte kleurrijk in beeld gebracht

Films waarin een persoon speelt die het syndroom van Down heeft leveren vaak vertedering op. Dat was het geval met Yo, tambien (2009), maar de Belg Jaco van Dormael leverde met Le huitième jour eerder al een prachtig werkstuk af. Daarin worden twee heel verschillende types, bankenman Harry (Daniel Auteuil) en de verstandelijke gehandicapte Georges (Pascal Duquenne), in de steek gelaten en tot elkaar veroordeeld.

Le huitième jour begint het Georges, een muziekliefhebber in een instelling, die met zijn hoge kapsel enigszins grappig oogt als Stan Laurel. Zijn stem vertelt over de oorsprong van de wereld. In het begin was er niets, behalve dan muziek. Daarna werden achtereenvolgens de zon en de aarde, de zee, de platen, de televisie, het gras, de mensen geschapen, waarop God op de zevende dag kon uitrusten. Van Dormael illustreert de woorden van Georges, bijvoorbeeld met het leren van Engels van een langspeelplaat, omdat hij in Mongolië ten vondeling was gelegd. Als het over de mensen gaat zien we Georges met zijn vriendinnetje Nathalie die niet met hem wil trouwen omdat ze al verliefd is op Johnny Halliday.

Harry is een heel ander verhaal. Hij is een gestreste manager die anderen vertelt hoe ze positief kunnen overkomen. Daartoe reist hij de wereld rond. In zijn persoonlijke leven heeft hij weinig geluk. Zijn vrouw Julie heeft hem verlaten omdat ze zichzelf beter wilde leren kennen, zijn dochters ziet hij zelden. Als ze al een keer naar hem toe gaan, vergeet hij hen op te halen van het station, waarop de meisjes weer retour gaan en Julie elk contact verbreekt.

Als de moeder van Georges hem niet komt ophalen voor het weekend, loopt hij alleen naar haar toe met koffer en hond. Hij weet de straatnaam en het nummer uit zijn hoofd. In de nacht wordt de hond aangereden door Harry, die naar zijn kinderen is gegaan maar zonder hen te spreken en nogal wanhopig is. Hier begint een haat liefde verhouding tussen de twee. Harry wil Georges het liefst meteen lozen op het politiebureau, maar Georges houdt stijfkoppig vol dat hij naar zijn moeder wil. In haar huis woont echter iemand anders. Georges was vergeten dat zijn moeder al vier jaar dood was.

Volgt een soort roadmovie met veel verwikkelingen, waarbij Georges zich soms van zijn charmante kant laat zien en een andere keer vreselijke driftbuien krijgt als hij zijn zin niet krijgt, zoals witte gymschoenen die hij in een etalage van een schoenwinkel ziet. Het is ook niet leuk als een serveerster die van Georges een cadeautje krijgt omdat hij haar zo lief vindt, schrikt als hij zijn zonnebril afzet. Zijn stemming laat dan om van hemelhoog juichend tot de dood bedroefd.   

Le huitième jour is gemaakt met veel effectbejag maar dat maakt de film alleen maar mooier. Sentimentaliteit die er, begeleid door zoetige strijkmuziek, zo dik op ligt, wordt vanzelf weer genietbaar. Fantasie is nooit ver weg, bijvoorbeeld als de lievelingszanger van Georges, Luis Mariano, tijdens de tocht van Harry en Georges door Frankrijk, op de voorkant van de auto plaatsneemt om een lied ten gehore te brengen. De wereld van de verstandelijk gehandicapte wordt kleurrijk in beeld gebracht. Fraai is de scène waarop een groep van hen op van Georges een autobusje kapen in een showroom en daarmee samen met Harry naar de viertiende verjaardag van zijn oudste dochter gaan. 

Hier de trailer van Le huitième jour, die in het Engels The eighth day heet.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten