Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 4 maart 2015

Het Groot-Brittannië van Clive Clifford Smith, reisserie van Marlou van den Berge en Djoeke Veeninga



Mensenrechtenactivist zet zich in voor gemeenschap

Juist geheel in de ban van deze reisserie met boeiende persoonlijkheden als Ken Livingston en Cora Bissett, zakte mijn belangstelling bij het zien van de uitzending over mensenrechtenactivist Clive Clifford Smith, een naam als van een romanfiguur. Hoewel Smith goed werk doet voor rechtelozen en zich inzet voor het behoud van zijn leefomgeving in de streek Dorset in het zuidwesten van Engeland, kan hetgeen hij te melden heeft in een paar zinnen gezegd worden en was alle franje eromheen niet nodig.

Smith is geboren in Engeland, studeerde rechten en vertrok naar de Verenigde Staten om zich daar in te zetten voor personen die de doodstraf gekregen hadden en daarmee rechteloos geworden waren. Later zette hij zich, ook vanuit Londen, in voor de gevangenen in Guatonamo Bay, die net zo rechteloos waren. Hij strijdt tegen de excessen van de War on terror die slachtoffers maakt onder goedwillende moslims.  

In 2004 kwam hij met zijn vrouw naar Dorset. Hij loopt rond in de stad Bridport waar jaarlijks een festival van malle hoedjes gehouden wordt, ook voor hondjes. Het stel vestigde zich in het heuvelachtige Symondsbury dat slechts 162 inwoners kent maar wel een monument heeft voor de gevallenen uit de Eerste Wereldoorlog. Symondsbury werd in dat opzicht zwaar getroffen. Achtentwintig jonge mannen kwamen om het leven. Een inwoonster vertelt dat er na de oorlog zelfs te weinig mannen waren om in de landbouw te werken. Smith vindt het belangrijk bij hun dood stil te staan, om te voorkomen dat hun inzet voor niets is geweest. Hij vertelt over de motieven van de regering om aan de oorlog mee te doen. Dat was niet zozeer om de Belgen te redden van de Duitsers maar veeleer om het Britse imperium in stand te houden. De recruten uit het dorp kregen hun opleiding in de buurt en sommigen leerden omgaan met de tank, een nieuw wapen. Smith bezoekt de voormalige basis dat nu een museum is waar voor het publiek de werking van een moderne tank gedemonstreerd krijgt. De directeur vertelt als een kleine jongen zo blij over de mogelijkheden. De verschrikkingen laat hij liever achterwege. Na de oorlog moest het land opnieuw zijn positie innemen in de wereld. De vraag was waar men bij hoorde. Men verschanste zich het liefst op het eiland, ver weg van de nieuwigheden. De vele tweedehandswinkeltjes in Bridport getuigen ervan. Smith koopt een boekje over Robin Hood dat hij nog niet bezat.

In zijn vrije tijd speelt hij graag cricket met vrienden. Hij haalt met zijn oude auto een teamgenoot op en zegt dat hij geen aanvoerder wil zijn omdat hij op zijn werk altijd al de baas moet spelen. Cricket was vroeger een sport voor de hogere klasse, maar zij doen het voor de gezelligheid. Smith introduceert een aantal teamgenoten zoals Mark, een vroegere politieman die graag langs de kust wandelt en pubs bezoekt. Hij stuitte daarbij op een snookerclub die ooit door vrouwen werd opgericht om hun mannen van de drank te houden, maar tegenwoordig mogen zij er zelf niet meer komen. Sean is een andere teamgenoot die in de bouw werkt maar zijn vrije tijd ook gitaar speelt en op kreeft vist.

Dorset moet blijven zoals het is, is de algemene mening. Die wordt echter aangetast door de vele toeristen die de streek bezoeken en Londenaren die de huizen opkopen, waardoor de oude bevolking wordt weggejaagd. Smith zet zijn expertise in rond vragen over de macht, maar de toekomst is onduidelijk. Boer Francis pacht zijn boerderij, zoals zijn vader en grootvader voor hem maar veel zekerheid heeft hij niet. Smith vindt het belangrijk dat traditie en gemeenschapszin in zijn land behouden blijven. Dat is iets waar wij allemaal voor zouden moeten staan. 

.

  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten