Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 1 mei 2015

Filmrecensie: Die Bluthochzeit (2005), Dominique Deruddere



 Ruzie tussen familie en restauranthouder ontaardt tijdens huwelijk in steeds meer van hetzelfde

Een slechte verstandhouding tussen een restauranthouder en een zakenman in een dorp in Westfalen leidt tot een enorme aanvaring tijdens het huwelijksdiner van de zoon van de zakenman. Deze aanvaring in het restaurant wordt voortgezet tot een strijd met gewonden aan toe, maar het blijft allemaal te veel oppervlakkige slapstick.  

De twee mannen zijn allebei niet gemakkelijk. Restauranthouder en kok Franz Berger is gespannen voor het komende diner en geeft zijn koksmaat Mike er de schuld van dat hij de garnalencocktail vergeten is op het moment dat de bruiloftsgasten op het fraaie landgoed arriveren. Hij zet een zak diepvriesgarnalen voor hem neer en geeft hem vijf minuten de tijd om ervoor te zorgen dat de vis in de cocktailglazen zit. Hoewel dat inderdaad lukt, vinden de gasten de cocktail niet te eten. De garnalen zijn bedorven. Pater familias Hermann Walzer roept Berger ter verantwoording. Hij heeft hem al eerder laten weten dat hij graag het landgoed waarop het restaurant staat, koopt en heeft nul op rekest gekregen, maar vindt dit het moment om Berger verder onder druk te zetten. Berger houdt echter zijn poot stijf, waarop het korte lontje Walzer de familie sommeert het pand te verlaten. Berger eist dat Walzer de rekening betaalt, maar dat is de zakenman niet van plan, hetgeen het begin is van een dag onvervalst geweld.

Berger belt al de politie als de vrouw van Walzer hem vanuit het toilet vraagt of hij geen zout heeft om een wijnvlek, veroorzaakt door een woedende klap op tafel van haar man, uit de trouwjurk van haar nieuwe schoondochter Sophie te halen. De kijker ziet Berger denken. Hij legt de hoorn neer, draait de w.c. deur op slot en laat de poort neer. De twee gijzelaars moeten Walzer tot rede brengen. Walzer is er echter de man niet naar om in te binden. Hij haalt zijn jachtgeweer uit de auto en schiet de telefoonleiding kapot, zodat Berger niet naar buiten kan bellen. Als hij twee andere gasten op de fiets via de achterkant naar buiten laat gaan om de politie te verwittigen, worden die door Walzer onderschept en naar de kelder van een leegstaand huis van een Amerikaan gebracht. Hij hangt een kartonnen mededeling over het aanwijsbord naar het restaurant alsof dat failliet zou zijn, dus van pottekijkers heeft hij geen last.

Zoals te verwachten is gaat het van kwaad tot erger. Een van de gebeurtenissen die de vlam in de pan doet schieten is het werpen van een granaat van de grootvader van Mark op de binnenplaats van het restaurant. Hij heeft niet het idee dat die afgaat, maar dat gebeurt natuurlijk wel en verwoest de Mercedes van een getrouwde man die daar met een prostitué is.  

Die Bluthochzeit kent vele zijwegen zoals dat gaat met familieverhoudingen, maar geen van hen gaan erg diep. Zo is de slechte verhouding tussen Walzer en zijn zoon Mark erg schetsmatig. De film mist de kracht van Festen, een vergelijkbare film in dit genre. Het neigt teveel naar slapstick en het blijft aan de oppervlakte. Soms meende ik dat het om de entourage van een ordinaire seksfilm ging. Met zo’n fraai kasteeltje in het heuvelachtige Westfalen, waar in de kamers boven het restaurant het nodige afgewerkt wordt.  
  
Zover gaat het niet, maar een extra dimensie had wel ingebouwd mogen worden om het verhaal handen en voeten te geven. Nu blijft het steken in steeds meer van hetzelfde.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten