Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 26 juni 2015

Filmrecensie: Moonrise Kingdom (2012), Wes Anderson



Zogenaamd emotioneel gestoorde kinderen trekken hun eigen plan

Cultfilmer Wes Anderson paait de kijker van Moonrise Kingdom met een sprookjesachtig decor van een vrijstaand houten huis, maar als we verder gaan dan deze roodgelakte buitenwanden valt de inhoud - de poging van de twee kinderen Sam en Suzy (vooraan op de omslag) om zelf een leven op te bouwen - nogal tegen. Van visueel hoogstandje verwordt Moonrise Kingdom al gauw tot een slap toneelstukje.

Aanvankelijk wordt de kijker vervoerd door de aankleding van het huis waarin Suzy Bishop met haar drie broertjes en haar ouders leeft in de zomer van het jaar 1965. Puber Suzy vormt een uitzondering in het gezin, al valt dit niet meteen op en is dit ongetwijfeld het gevolg van de niet al te goede verhouding die de ouders met elkaar hebben. Met een megafoon roept de moeder van Suzy haar man aan tafel. Met haar verrekijker houdt Suzy alles in de gaten. Haar drie jongere broertjes spelen samen op de vloer een bordspel en luisteren naar een instructieve opname van een uitvoerig van Purcell door Benjamin Britten.

Sam Shakusky is een heel ander verhaal. Hij kan nog geen puber genoemd worden, maar is nog een kind, dat geen ouders meer heeft en door pleegouders wordt opgevoed. Hij zit op dat moment dat de film begint bij de verkenners op een fictief eiland in Noord Amerika dat New Penzance heet en dat in een indianengebied ligt, zoals door zijn docent cartografie, een soort kabouter in het rood, aan ons wordt uitgelegd. Op het moment dat de film begint is hij uit zijn tent verdwenen. Hopman Ward zet met zijn scouts en geholpen door de sheriff een zoektocht in om de pupil te vinden.

We gaan terug naar de trektocht die Sam en Suzy maken. Zij hebben elkaar ontmoet bij een concert van Purcell, herkenden iets in elkaar en onderhielden daarna een briefwisseling, tijdens welke ze besloten om samen te gaan vluchten. Behalve haar onafscheidelijke verrekijker, die een bron van kracht voor haar vormt, heeft Suzy haar katje mee en de pick-up van haar broertje. Verder draagt ze een koffertje met drie leesboeken en ook nog het boek Coping with a very troubled child dat ze van het aanrecht heeft gepakt. Ze volgen het spoor van de oude indianen, zo weet de cartograaf ons te vertellen en slapen samen heel onschuldig in een tentje al komt het nog wel tot zoenen.

Het is de voortdurende ironie die de film tot een vermoeiend kijkspel maakt. Zo horen we in een telefoongesprek van Ward met de pleegouders die Sam na de dood van zijn ouders in huis hebben genomen, dat ze de jongen niet meer terug willen hebben omdat hij emotioneel gestoord zou zijn. Anderzijds is deze Sam, anders dan de wat passieve Suzy, geen sympathiek figuur. Hij heeft een nogal wetbeterige kant. Niet iemand met wie de kijker zich meteen kan identificeren.

De achtervolging van het tweetal wordt zoals gezegd ingezet door de scouts en hun hopman onder leiding van de vrijgezelle politiecommissaris Sharp. De twee worden door de opgespoord en na een gevecht overgeleverd aan de politie. Daarmee is het verhaal nog niet tot een einde. Omdat Sam onder jeugdzorg valt, moet hij in een weeshuis geplaatst worden en dat leidt tot weerstand bij de sheriff en verdere verwikkelingen.

De muziek van Purcell doet het verrassend goed in het fluwelen decor, maar daarmee is Moonrise Kingdom nog geen goede film. Geef mij maar de gedateerde Blue Lagoon, waarin tenminste een serieuze poging wordt gedaan om de charme van de puberliefde weer te geven.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten