Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 12 juli 2015

De wachtkamer: de truc van leven (2014), documentaire van Karel van den Berg



Kiezen voor kwaliteit of kwantiteit van leven?

De zesentwintig jaar jonge en trotse moeder Klarine Sikkema is in de bloei van haar leven als ze te horen krijgt dat ze borstkanker heeft. Hoewel de ziekte eerst onder controle lijkt, blijken er later toch uitzaaiingen te zijn. Ze heeft drie jonge kinderen en kan hen niet zomaar loslaten. Ze staat daarom voor de keuze tussen kwaliteit of kwantiteit van leven.

Toen Karin voor het eerst hoorde dat ze borstkanker had, dacht ze dat ze dood ging en vroeg ze zich af hoe ze dat aan haar kinderen moest uitleggen. Ze liet eerst een zonnige fotoshoot maken van het gezin en nam daarna bewust afscheid van haar borst. Ze gaat voor kwantiteit om nog zo lang mogelijk bij haar kinderen te zijn en daarom elke zes weken aan het infuus.
Als ook een klier blijkt aangetast laat ze ook de andere borst weghalen, net als haar eierstokken. Na anderhalf jaar lijkt de ziekte overwonnen. Ze geeft zelfs met haar man Johan een bedankfeest voor de buurt om de ziekteperiode af te sluiten. Zij en Johan vinden dat hun relatie zich alleen maar verdiept heeft. Om dat aan te geven dragen ze een zwarte ring naast de gouden ring die het goud alleen maar meer doet glimmen.

Vier maanden later krijgt Karin echter rugpijn die haar al gauw doet beseffen dat de ziekte terug is. Het is moeilijk omgaan met de vastgestelde uitzaaiing in de botten. Hoeveel tijd heeft ze nog? Tien jaar of één jaar? Moeten ze voortleven alsof er niets aan de hand is of al maatregelen nemen? Karin is blij dat ze haar jongste zoon Erik nog kan leren fietsen maar zou ook de driejarige Annelie naar school willen brengen. Ze maakt babysokjes en raakt van streek als ze bedenkt dat die straks voor de kinderen van haar dochter kunnen zijn. Johan loodst Karin door de scan, die moet vertellen hoe de zaak ervoor staat. De oncoloog vertelt de volgende dag dat de uitslag niet ongunstig is, maar de kans op genezing uitgesloten. Hij vindt het sneu dat bij Karin al zo vroeg borstkanker is geconstateerd en dat die ook nog eens terugkwam. Over de prognose valt weinig te zeggen. Hij voegt daar nog aan toe dat moeders met jonge kinderen vaak voor kwantiteit kiezen om nog zo lang mogelijk bij hen te kunnen zijn.

De oudste zoon Gerben vertelt Karin bij het naar bed gaan dat hij van een klasgenootje gehoord heeft dat zijn moeder doodgaat en wil weten of dat zo is. Karin kan hem daarover geen uitsluitsel geven, maar belooft wel dat hij de eerste is die het hoort als dat het geval mocht zijn. Ze zegt dat de kinderen veel emoties hebben over haar ziekte en dat zij en Johan zich dat niet zo bewust waren. Met Johan en haar vader ontwikkelt ze een emoboek voor ouders in vergelijkbare omstandigheden, De regenboog in de woestijn (2014) geheten. Tevens is er een spel dat een ingang geeft om over gevoelens te praten. Zelf hebben de ouders als christenen de nodige moeite om deze straf van God te kunnen begrijpen. Karin is daardoor wel erg dankbaar met wat ze nog meemaakt. Ze zegt dat ze daarmee de truc van het leven heeft ontdekt.  

Karel van den Berg laat Karin en Johan vaak kijken naar de beelden die hij geschoten heeft en geeft daarmee tegelijk een terugblik op het moeilijke proces dat de ouders doormaken.  

Hier de uitzending op de site van De wachtkamer, hier mijn bespreking van Nooit meer lijnen. hier de documentaire Wakker worden in een boze droom (2013) van de Latasters.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten