Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 6 augustus 2015

Het fluisteren van Eric Vloeimans (2012), documentaire van Jan Louter



Verlegen jongetje ontpopt zich tot kleurrijk trompettist

Eric Vloeimans (1963) is een jazz trompettist die de laatste jaren zijn vleugels heeft uitgeslagen. Van jazzspeler heeft hij zich ontwikkeld tot een musicus met een groot bereik. Jan Louter volgt hem tijdens een tournee en toont fragmenten waarin Vloeimans zijn veelzijdigheid laat zien.

Zijn muziek gaat over het leven, zegt Vloeimans. Over schoonheid en ranzigheid, vrolijkheid en verdriet en alles er tussen in; het belichaamt wat hij zelf is. In de auto op weg naar een van zijn vele (internationale) optredens - vorig jaar waren het er honderdvijfenzeventig - blaast hij op een plastic toetertje (zie foto).

Tijdens een optreden met Kytecrash - een samenwerkingsverband tussen Kyteman en zijn band Gatecrash neem ik aan - voelt hij de klik met de andere musici. De overgave aan het moment is magisch. Hij gaat door tot hij heeft wat hij wil uitdrukken en wanneer dat ook lukt is dat geil. ‘Optreden is een kick, het is het mooiste wat er is, het is een staat van ‘zijn’ waarin je alles vergeet.’ Aldus een citaat uit de aankondiging van de uitzending. Hij kiest flamboyante kleding uit om mee op te treden. Het verlegen jongetje dat niets durfde heeft zich ontpopt tot een mooie vlinder en een kleurrijke trompettist.

Op zijn 48 ste heeft hij het idee dat hij tot de kern is gekomen. Hij wil graag een miljoenenpubliek bereiken en treedt daarom op met orkesten zoals het Metropole Orkest. Het is een uitdaging om met klassieke musici samen te werken en samen een programma samen te stellen. Het orkest biedt een prachtig klankpalet om mee te werken, maar hij moet de orkestleden wel voor zich winnen. Pianist Hans Vroomans zegt dat het echt fluisteren is wat Vloeimans met zachte klanken op de trompet doet.

Hij bereidt zich in de solistenkamer van het Concertgebouw voor op een optreden en voelt de adrenaline door zijn lijf stromen. In negenennegentig procent van de gevallen valt de spanning tijdens de eerste noot van hem af, maar in die laatste één procent is het optreden een kwelling.
Het experimentele duet met Claron McFadden wordt in ieder geval met veel enthousiasme door het schouwburgpubliek ontvangen.

Vloeimans voelde zich al jong aangetrokken tot de glimmende zilveren toeter. Omdat zijn vader bij Heineken werkte, trad hij toe tot de fanfare maar was te verlegen om zich zelf te laten horen en speelde geluidloos mee. Pas in het derde jaar van het conservatorium brak er iets in hem door, waardoor hij meer durfde.

Op vakantie plukt zijn vrouw appels in de boomgaard en oefent Eric lange tonen, met de chronometer op de smartphone naast hem. Vijf minuten houdt hij het vol. Hij doet ook de hese stijl van Chet Baker na, waarbij ruis tegen de tonen in gaat. Een trompet is een lastig instrument, zegt hij, dat veel (be-)oefening vraagt, waardoor hij weinig tijd heeft om zich bezig te houden met de toestand in de wereld. Hij heeft een diepe muzikale verbintenis met pianist Florian Weber. Samen treden ze op en geven ze cd’s uit. Weber zegt dat de muziek van Vloeimans over mensen gaat. ‘De muziek, dat is hijzelf.’ Het Requiem is een persoonlijke bespiegeling over leven en dood.

Vloeimans zegt dat succes gaat schuren als hij niet in zijn muzikale ontwikkeling investeert. Hij vindt dat zijn geluid rijker en dieper is geworden en dat, naar de uitspraak van Miles Davis dat less is more, minder durft te spelen. Voor een tournee door de Verenigde Staten oefent hij met Gatecrash. Hij houdt zich niet zo bezig met de toekomst. Je bent er nu al, zegt hij.  

Hier de leader op YouTube, hier zijn Requiem.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten