Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 7 september 2015

La nef des fous (2015), documentaire van Patrick Lemy en Eric D’Agostino


Belgisch strafsysteem hard aan vernieuwing toe

Patrick Lemy en Eric D’Agostino liepen twee jaar rond in een psychiatrische afdeling van de gevangenis in Vorst in België. Ze portretteerden in die tijd een aantal mannen die daar al lang gevangen zitten in cellen met twee of drie personen bij elkaar en zonder enig perspectief omdat ze ontoerekeningsvatbaar worden geacht. De sleur van de dagindeling wordt duidelijk aan de hand van het uitdelen en medicijnen, het luchten en de bezigheidstherapie. Om de zoveel tijd wordt men opgeroepen voor een commissie die beoordeelt of men progressie heeft gemaakt, maar zonder enige vorm van behandeling. Bewaker Jean is rustig, praat met zijn pupillen en zorgt daarmee dat de sfeer niet verslechterd. Hij is ook maar een deel van de puzzel, zegt hij.  

De oudere Patrick volgt het paardenrennen op de radio. Hij zegt dat hij steeds geweerd wordt uit instellingen vanwege zijn geestesziekte, ooit geconstateerd en dus hier al tien jaar crepeert. Hij kent de angst voor de vrijheid uit de tijd dat hij vrijgelaten werd in Verviers en de trein naar Brussel nam. De snelheid van de trein en de passagiers maakten hem bijna gek. Hij schrijft liefdesgedichten aan zijn moeder die hem verstootte en hem van de trap gooide waar hij, ook fysiek, nog steeds last van heeft. Een bezoek aan de commissie levert niets op. Jean beurt hem in zijn cel op. Patrick wil zijn verleden vergeten, maar dat kost kracht. Als hij een meisje zou tegenkomen zou hij eerst zeggen dat hij vrachtwagenchauffeur is geweest maar haar daarna de waarheid vertellen.

Jacques is heel proper en tevreden als alles gaat zoals dat moet. Hij vindt het vreselijk als hij zijn cel moet delen met iemand die andere normen heeft, zoals de man die om drie uur in de nacht de televisie aanzette omdat hij niet kon slapen. Hij leest een lieve brief voor van zijn 43 jarige dochter en vertelt over de moord op zijn vrouw die hem stelselmatig pestte, waarop hij haar wel moest doden. Daarna was hij voor het eerst gelukkig, zegt hij. De eerste nacht in de cel sliep hij heerlijk. Hij regelt het uitdelen van de persoonlijke bakjes bij de arbeidstherapie die bestaat uit het afbreken en weer in elkaar zetten van stukjes plastic. Hij heeft te doen met de magere Henri en geeft die soms wat te eten, bijvoorbeeld een banaan. Henri zelf komt ook nog in beeld. Hij ligt in bed en zou het liefst zijn oude koerierswerk weer oppakken.

Jean-Marie spreekt meteen over de impasse waarin men zit en waar men niet uit kan komen. Hij komt de tijd door door het schrijven van brieven voor zijn medegevangenen aan de instanties, zoals voor een Noord Afrikaan die graag vrijgelaten wil worden al stak hij een cipier neer, maar dat komt ook door het nare klimaat in de gevangenissen. Jean-Marie zou ook wel een thriller of een filmscenario willen schrijven. Hij voert een duif stukjes brood en zegt dat hij diep in zichzelf naar moed moet zoeken.

Redouane vertelt over zijn verleden in de gevangenis en de reden waarom hij in de isoleercel terecht kwam, namelijk omdat zijn muziek te hard was, hetgeen door hem betwist wordt. Na beschuldiging van het stalken van zijn ex zit hij hier al vier jaar. Het leven is saai omdat zijn maat de hele tijd slaapt. Hij wacht op verlof en is van plan daar optimaal gebruik van te maken. Zijn broer moet vooral niet te laat komen om hem op te halen. Hij heeft 21 jaar ervaring met de psychiatrie en houdt zichzelf op de been door het luisteren naar rapmuziek, roken en frisdrank drinken.

Patrick Lemy en Eric D’Agostino maken met de sfeervolle portretten duidelijk dat België hard toe is aan vernieuwing van het strafstelsel, zoals al bleek uit een fragment van een televisie-uitzending over dit onderwerp tijdens La nef des fous.



Hier de trailer van La nef des fous, die in het Nederlands De buik van het beest heet.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten