Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 17 oktober 2015

Happily ever after (2014), documentaire van Tatjana Božic


Openhartige zoektocht naar het falen in een liefdesverhouding

Documentairemaakster Tatjana Božic is niet gelukkig in de liefde. Na een crisis in haar huidige relatie met haar Nederlandse vriend Rogier, die zegt dat Božic gemakkelijk in de rol van slachtoffer gaat zitten, bezoekt ze haar exen om antwoord op de vraag te krijgen waarom het haar niet lukt haar ideaal van een hechte verhouding te verwezenlijken. De openhartige beelden van haar huidige relatie en de terugblikken op vorige relaties worden met archiefbeelden afgewisseld.

Božic (1971) is geboren in Kroatië in de tijd dat het nog gewoon een deel van Joegoslavië was. Ze was als kind, zoals elk kind wel heeft, verliefd op Bojan, een jongetje bij haar in het dorp. Haar eerste relatie was met Pavel die na vier jaar voor een ander koos, daarna ontmoette ze Frank, een cultureel onderlegde Duitser, vervolgens trok ze in bij Jacob, een Engelse ambtenaar, beleefde een verhouding met de Kroaat Vjeran en kwam tenslotte bij Rogier in Amsterdam terecht die met zijn indrukwekkende torso meteen een begeerlijk object voor haar was. Toen de verhouding met hem scheuren opliep, besloot ze met de camera haar exen af te gaan om van hen te horen wat maakte dat zij zich niet aan haar konden binden.

Ze heeft met Pavel afgesproken bij het standbeeld van Poesjkin. Ze is nerveus omdat ze hem achttien jaar niet heeft gezien, maar de verse kruiden die hij haar in plaats van bloemen aanbiedt, komen haar vertrouwd voor. Ze praten in een café over het verleden. Ze ontmoette Pavel tijdens de perestrojka op de universiteit in Moskou en neukten heel wat af in de portalen, al vindt Božic dit taalgebruik niet passen bij de grote liefde die ze voor elkaar voelden. In 1991 had ze het idee dat Pavel haar bedroog met een ander, maar na de staatsgreep in Rusland, waarbij Gorbatsjov gevangen genomen werd, zag ze hem met andere demonstranten op het balkon van het parlement en vergaf ze hem. Dit nam niet weg dat Pavel een jaar later met een ander trouwde.  

Vervolgens wil de inmiddels zwangere Božic naar haar moeder, die eerder een werkkring had, maar die later opgaf om huisvrouw te worden en ooit tegen haar dochter zei dat ze nooit gelukkig zou worden. Ze komt echter te laat. Haar moeder is op 57 jarige leeftijd net in het ziekenhuis overleden. Božic toont de beelden van de echo aan haar familie. Later zien we haar met haar dikke buik op een bakfiets door Amsterdam rijden. Ze is goed geïntegreerd zoals ze zelf zegt en neemt zelfs het gebruik van het thuisbevallen over. Als haar zoon er eenmaal is, zal Božic er alles aan doen om de rol van moeder en echtgenote zo goed mogelijk in te vullen, maar daarbij liggen valkuilen op de loer.

Ze ontmoet Vjeran in Kroatië en hoort van hem dat ze zelfs stopte met werken en varkensvlees ging eten om hem te bekoren. Met Frank, die ze leerde kennen op de filmschool in Moskou reisde ze door Europa. Frank vertelt dat hij niet wist waar Božic op uit was, maar nu, twintig jaar later, weet hij dat hij niet kon omgaan met haar stemmingswisselingen. Božic denkt terug aan haar reactie om zich afstandelijk te gedragen, hetgeen ze natuurlijk niet volhield waarop ze vluchtte. Ze ontmoette Jacob, een redelijke en beheerste Engelse ambtenaar die op zakenreis was in Moskou en bestookte hem na zijn vertrek met faxen, waarop ze bij hem introk hetgeen uiteindelijk niet werkte. Jacob vindt net als de anderen dat Božic behoorlijk humeurig kon zijn.

Tijdens een weekend met de familie van Rogier komen de frustraties duidelijk tot uiting. Božic herinnert zich het vele vlees dat tijdens feestelijkheden in Kroatië opgediend wordt en ook de adviezen die ze van familie kreeg om de relatie met Rogier goed te houden, maar in de praktijk kan ze daar weinig mee. De zorg voor de zoon vergroot de spanning. Božic wil met Rogier in therapie en doet dit ook, maar niet met het gewenste gevolg. Uiteindelijk besluiten de twee uit elkaar te gaan en het partnerschap voor hun zoon op zich te nemen. Božic wil eerst beter met zichzelf leren omgaan, hetgeen me een wijs voornemen lijkt. 
  
Hier de trailer, hier een interview met Božic over haar documentaire op de site www.nlfilmdoek.nl.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten