Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 17 december 2015

First to fall (2014), documentaire van Rachel Beth Anderson


Gezworen vrienden krijgen hun deel bij de bevrijding van Libië.

Naar het Westen gevluchte of hier geboren moslims nemen graag deel aan de strijd tegen dictators in hun moederland. Het is daarbij de vraag waarom ze zich aansluiten bij extremistische groeperingen en niet bij rebellen die zich vooral richten op het beëindigen van de dictatuur en het in gang zetten van een democratisch proces. Het laatste houdt tenminste niet het gevaar in dat ze verder radicaliseren. De twee jongens in de documentaire laten dit zien, al zijn de uitkomsten ook bij hen niet over naar huis te schrijven.

De 26-jarige Hamid en de 21-jarige Tarek zijn gezworen kameraden die al jaren daarvoor vanuit Libië naar Canada gevlucht zijn, in Montreal een comfortabel leven leiden maar aangestoken worden door de strijd in 2011 tegen Khadafi. Videobeelden op internet van de brallerige dictator doen hun handen jeuken en maken hun geest rijp voor deelname aan de volksopstand. De vader van Hamid, die vier jaar in de gevangenis heeft gezeten en werd daar gemarteld, geeft zijn zoon graag toestemming mee te doen aan het verjagen van Khafadi. Tarek, wiens ouders eerder zijn omgekomen, heeft zijn pleegouders niets laten weten, maar wil graag naar Zawija in de buurt van Misrata, om zijn familie op te zoeken.

Rachel Beth Anderson volgt de jongens op hun tocht. Ze filmt afwisselend in het bevrijde Benghazi waar Tarek verblijft en de strijd om Misrata, waar Hamid aan deelneemt, in eerste instantie met de camera, later ook met vuurwapens. De jongens zijn bij aankomst in Benghazi ontroerd over de vlag van het Vrije Libanese Leger die op de daken wappert, maar worden helaas gescheiden. Tarek mag niet mee op de schip dat naar Misrata vaart en verdwijnt in een basiskamp.
   
Hamid heeft de camera overgenomen van een Egyptenaar die uiteindelijk niet mee wil met het schip naar Misrata en sluit zich aan bij de Freedom Group, een groep Libanese fotografen die de strijd filmen om de wereld te laten zien wat daar gebeurt. De beelden uit het zwaarbevochten Misrata zijn schokkend. Het bloed vloeit hevig. De NAVO helpt met bombardementen. Hamid gaat al gauw met een auto mee naar het front. De filmploeg wordt hartelijk ontvangen omdat ze de heldendaden van de rebellen vastleggen. Bij een actie rond een vijandelijke tank, maakt Hamid een geweer en een raketwerper buit. Hij is zo trots dat hij zich camera inruilt voor de gewapende strijd.

Tarek sluit zich na zijn training aan bij Hamid. Hij voelde zich minder veilig zonder zijn kameraad. Hij gaat mee met de auto waarmee Hamid naar het front gaat maar wordt nog niet ingeschakeld bij de strijd. Er is lichte vooruitgang maar er vallen aan beide zijden ook veel gewonden en doden. De jongens genieten van de oorlog, tot Hamid zwaargewond raakt. Na de driedubbele beenoperatie vraagt hij zich af of hij zich ooit weer normaal zal voelen. Inmiddels is Tarek verdwenen. Hamid hoort dat hij in de haven is en aanstalten maakt om via om omweg over zee naar zijn familie in Zawija te gaan. Tegen Rachel zegt hij dat hij het niet erg vindt om voor zijn land te sterven. Hij gaat weliswaar niet dood maar raakt wel zwaargewond nog voor hij zijn familie gezien heeft. Hamid bezoekt hem in het ziekenhuis waar hij half verlamd in bed ligt.

Niet veel later worden Misrata en Tripoli ingenomen. De NAVO neemt vluchtende konvooien onder vuur waaronder een konvooi waarin Khadafi zich bevindt. Door rebellen wordt hij gelyncht. Een jaar later is de toestand in Libië nog niet genormaliseerd. Tarek voelt zich verraden omdat zij door de regering als gangsters worden beschouwd. Hij is wel blij met pijn omdat dat bewijst dat de zenuwen in zijn onderlijf nog niet helemaal dood zijn. Hij gaat terug naar Canada om te revalideren. Hamid blijft achter en krijgt een geheime taak op het ministerie van Defensie. Tarek heeft daarna niets meer van hem vernomen.    

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten