Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 7 januari 2016

Filmrecensie: Trois couleurs Bleu (1993), Krzysztof Kieslowski


Zintuiglijk sterke film over het wezen van vrijheid

Het drieluik van Richard Linklater over de relatie tussen Celine en Jess herinnerde me aan dat andere drieluik, Trois couleurs van Krzysztof Kieslowski, niet in de laatste plaats omdat Julie Delpy in het middelste deel Blanc de hoofdrol speelt. Ook anderzijds is het een genoegen om Trois couleurs nog eens terug te zien. Kieslowski schotelt in Bleu een groot cinematografisch genoegen voor met een fantastische hoofdrol van de nog jonge Juliet Binoche.

Trois couleurs is geïnspireerd op de leuzen van de Franse Revolutie. Bleu handelt over het idee vrijheid. Dit krijgt gestalte in het verhaal over de 33-jarige Julie die een eenzijdig auto-ongeluk overleeft, maar na het pijnlijke verlies van haar man Patrice, een bekend componist, en haar dochtertje Anna alle levensmoed verloren heeft. Ze denkt vrij te worden door het leven te veranderen en anoniem in Parijs te gaan wonen, maar het verleden dringt zich steeds aan haar op. Meteen al als ze in een café een koffie met ijs lepelt hoort ze een fluitist die het thema speelt van het Concert van de Unie van Europa waar haar man en zijzelf aan werkten. Het zijn de jaren waarin het akkoord van Maastricht net getekend is en gezamenlijke de toekomst nog maagdelijk onbedorven is.  

Rode draad is de partituur voor dit concertwerk. Na het overlijden van Patrice zoekt assistent Olivier in de woning van Patrice naar ontbrekende delen en loopt weg met een dikke map met daarin ook foto’s van het stel. Julie bekijkt na haar revalidatie een achtergebleven velletje met ideeën voor het slot van het concert en gaat naar het kantoor van haar man op het conservatorium en vraagt de bladmuziek op die ze vervolgens in een voorbijkomende vuilniswagen kiepert. Haar plan staat vast. Ze nodigt Olivier, die een oogje op haar heeft, uit voor een laatste nacht samen en trekt daarna met een doos met daarin de blauwe lamp de wereld in.

Ze komt terecht in een huis waarin onder andere prostituee Lucille woont. Hoewel het volgens de huisbazin niet de bedoeling is dat huurders mannen ontvangen, kan Lucille blijven omdat Julie niet de petitie daaromtrent wil tekenen. Tussen de vrouwen ontstaat een band. Lucille laat Julie naar Pigalle roepen waar ze in een seksclub optreedt en volledig in de war is als ze ziet dat haar vader in het publiek zit. Anders dan Lucille kan Julie geen verdriet voelen. Dat verandert via een lange omweg, daarbij geholpen door Olivier met zijn pogingen om het Concert toch uitgevoerd te krijgen. Een nieuwsprogramma waarin hij op televisie zijn plannen bekend maakt, waarbij ook een minnares van Patrice in beeld komt, vormt daarbij een belangrijke schakel.   
  
Niet alleen het rijke verhaal maar ook de manier van filmen, waarbij Kieslowski de vrijheid neemt om de camera gewoon uit te zetten, spreekt tot de verbeelding. Het licht in de film is van een onaards niveau. De blauwe grondkleur komt overal in terug, niet alleen in het zwembad waarin Julie dagelijks haar rondjes trekt, maar ook in de lamp met blauwe edelstenen die ze eerst kapot trekt maar later als enige huisraad meeneemt naar het appartement dat ze in het centrum van Parijs betrekt. Daarbij is ook nog eens de muziek wondermooi.

Bleu is alles bij elkaar een fantastische invulling van het onderwerp vrijheid, dat omschakelt van de vrijheid om niets te verliezen te hebben naar de vrijheid om iets moois vorm te geven. Dat Julie daarbij ook nog al haar rancune over de geheime relatie van haar man weet te overwinnen, is ontroerend en van grote morele waarde.

Hier de trailer van Bleu, hier mijn bespreking van Before midnight (2013), hier mijn verslag van een portret van Binoche (1964), gemaakt door haar zus Marion Stalens.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten