Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 12 januari 2016

Strohalm (2015), documentaire van Lian Priemus


Goede momenten zijn olie op het water

Personen met zelfmoordgedachten hebben het niet gemakkelijk. Hun lijden wordt nog groter door het taboe dat erover bestaat. Hun naasten weten vaak niet hoe ze met de suïcidale medemens moeten omgaan. Gelukkig is er hulplijn 113Online, die de hulpvrager via chat, telefoon of email adequaat te woord staat. Lian Priemus volgt, naast de aangrijpende verhalen van vier hulpvragers, een groep vrijwilligers die op een kantoor van 113Online een korte training krijgen om dit werk te kunnen doen. De verhalen van de personen in nood worden fraai omlijst door bijzondere beelden.

Anna (31) zegt dat ze had besloten om na een bezoek aan Eurodisney, een eind aan haar leven te maken. Haar besluit bleef rondzingen in haar hoofd. Beelden van een achtbaan benadrukken haar woorden. Ze zegt dat het gevoel van stress en wanhoop niet te verhelpen is maar dat een gesprek wel een vicieuze cirkel kan doorbreken. Ze voelt zich verantwoordelijk voor anderen en wil hen niet tegen het hoofd stoten, maar anderzijds is ze boos dat ze er niet uit kan. Ze wil niet dood, maar een einde aan de toestand waarin ze zich bevindt. Een baby van een vriendin ontroert haar net als muziek van Vivaldi, chat ze tegen een hulpverleenster. Ze ziet dit soort momenten als olie op het water. Het mengt niet. Ze is inmiddels in behandeling tegen depressie.

Niemand weet het, zegt Erik (41), die in een flat woonde, die steeds in beeld komt, omdat hij geen vaste woonplaats heeft. Tijdens een zelfmoordpoging was hij erg in de war. Hij had eerder een relatie en kinderen, maar ziet die niet meer. Het is erg, zegt hij, om zijn gedachten te moeten verbergen en daarom is het een opluchting dat er een hulplijn bestaat. Het feit dat hij niet veroordeeld wordt, maakt hem rustiger. Inmiddels heeft hij een nieuw bedrijf opgestart.

Inger (38) zegt dat ze het leven, ondanks man en kinderen en werk en vrienden, niet aankan. Priemus zet het strand onder haar verhaal, een zomerse ontspannen omgeving. Inger kan wenselijk gedrag vertonen, speelt het spel mee, maar daarmee speelt ze ook haar eigen leven - en met haar eigen leven, denk ik daarbij. Tijdens haar eerste poging tot zelfdoding was ze ervan overtuigd dat het voor haar omgeving beter was dat ze niet meer bestond. Ze heeft er nog steeds moeite mee dat haar ouders bang zijn een definitief telefoontje te krijgen, maar anderzijds vindt ze het moeilijk dat ze niet haar gevoelens kan uiten. Ze kreeg het advies om geen kinderen te nemen en merkt hoeveel angst dat bij haar oproept, want ze staat niet voor zichzelf in en lijdt eronder dat ze niet kan genieten van het samenzijn met haar kinderen. Op dit moment is ze redelijk stabiel.

De achttienjarige Sylvia, van wie het verhaal gefilmd wordt in een schoolomgeving, zou het liefst de hele dag in bed liggen. Zelfs tegen een behandelaar praatte ze niet over haar doodsgedachten. Ze dacht er zelf des te meer over na en stak zonder te kijken een weg over toen ze eenmaal haar plan voor een overdosis in haar bed voor elkaar had. Ze had te doen met haar ouders en wachtte daarom een gunstige gelegenheid af. Ze werd echter wakker na de poging en belandde in het ziekenhuis waar een lieve verpleegkundige haar bijstond in al haar eenzaamheid en verwarring. Ze kreeg veel kaarten als steun en ziet inmiddels mogelijkheden om voor anderen te leven. Ze volgt een opleiding en doet ze een therapie.  

Tijdens de training horen de vrijwilligers dat het heel belangrijk is om het gesprek aan te gaan en daarbij open vragen te stellen. Een begeleider prent ze in dat ze niet moeten proberen om een hulpvrager te redden, want dan is het hek van de dam. Een luisterend oor is het belangrijkste en meedenken met de persoon die zich in een duistere situatie bevindt. Ook moeten ze hun eigen draagkracht in de gaten houden. Lof voor mensen die dit werk te doen, goed dat er zo’n hulplijn bestaat, mooi dat Lian Priemus daar een kijkje ging nemen. 

Hier op de site van 113Online die sinds oktober 2009 actief is, het commentaar van Lian Priemus op haar documentaire.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten