Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 3 januari 2016

Wens voor 2016











Te midden van alle wensen die ik de laatste dagen voorbij zag komen,
op kaarten en in brieven, te land, ter zee of door de lucht,
was er een bij die in het bijzonder mijn aandacht vroeg.

Ik kende de wens van vroeger, van de jaren zeventig,
de tijd dat we nog dachten dat een maatschappelijke omwenteling
nog mogelijk was door het spreiden van inkomen, kennis en macht.

Toen we nog niet wisten dat de tegenkrachten zich ongenadig snel weer verhieven,
onss doordrongen met slimme praatjes, zoals de colporteur die aan de deur komt
met een aanbod dat ik niet kan weigeren en me meewarig aankijkt als ik dat toch doe.

Het woord bleef in mijn hoofd rondzingen, liet me niet los, omdat ik me afvroeg
waar het toch gebleven was, de jaren nadien, in de tijd van de privatisering, toen we dachten dat alles gemakkelijker zou worden zonder logge overheid.

Misschien was het ook wel te bepaald, te agressief, militaristisch wellicht,
iets wat meer paste bij Tanja Nijmeijer in haar streven naar een vrij Colombia,
in de pogingen van Koerden om een eigen stuk land te krijgen.

In Nederland streeft men nergens meer naar. De val van een groot warenhuis wordt
zonder morren geslikt. Het winkelpubliek stort zich voor de laatste maal als gieren op de laatste artikelen die zwaar afgeprijsd in de schappen liggen, blij met de buit.

De tijd van demonstreren ligt achter ons, de vakbond is uitgekleed en doet
alleen nog herstelwerk, al zit dat er voor ouder winkelpersoneel niet in. Hoe kan het anders dan dat men moe en uitgespeeld bij de pakken neerzit en de tijd afwacht?

Wat is er voor nodig om weer op te staan en voorwaarts te gaan? Hoeveel rampen
moeten we nog dulden om in verzet te komen, hoeveel onrecht ons nog laten geschieden voor we zelf het recht in handen nemen?

Elk moment van onrecht is er ook één van hoop: in de verdrukking ontvlamt de bereidheid om een andere weg te kiezen. Daarom hef ik het vaandel waarop geschreven staat:
EEN STRIJDBAAR 2016.
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten