Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 4 augustus 2016

Theaterrecensie: Romeo en Julia, Amsterdamse Bostheater, 3 augustus 2016


Mooie multimediale vormgeving van het bekende liefdesdrama

Het verhaal van Romeo en Julia is bekend. Het gaat erom hoe hun tragische liefde voor het voetlicht gebracht wordt. Het Bostheater, in de regie van Ingejan Ligthart Schenk die de tekst van Shakespeare samen met Erik Bindervoet bewerkte, voegt nieuwe elementen toe. De voorstelling is multimediaal met acteurs, muzikanten en acrobaten en kent daardoor een grote dynamiek. Zeer uiteenlopende taalregisters worden gehanteerd: van middeleeuwse strofen tot hedendaagse termen waaronder zelfs Pokémon Go. Het wonderlijke decor met oude slurven van de nabijgelegen luchthaven, die door een kraan bijna achteloos over het immense podium lijken te zijn gestrooid, geven het geheel een eigenzinnig karakter. Daarbij geven de weersomstandigheden een extra dimensie aan het veelstemmige optreden. In het donker blaast  de wind tegen het nachtjurkje van Julia (Yara Alink) als die haar geliefde Romeo (Ward Kerremans) voor zijn vertrek naar Mantua omhelst.

De voorstelling begint als een West Side Story waarin twee bendes tegenover elkaar staan, leuk aangeduid met X en O, die staan voor de rivaliserende Italiaanse families Capulet en Montague. De strijd vangt aan naar aanleiding van een gemaskerd feestje dat voor de bijna veertien jarige Julia georganiseerd wordt. De groep rond Romeo, met daarin Benvolio (Jurriën Remkes) en Mercutio (Sander Plukaard) als gangmakers, acht dit een mooie gelegenheid om van zich te laten horen, al waarschuwt de vorst door een neergelaten groep luidsprekers dat dit gevolgen kan hebben. De min van Julia (Camilla Siegertsz) vertelt een en ander over de jeugd van haar beschermelinge, terwijl ze die in een fraaie blauw jurk steekt en schoentjes van dezelfde kleur aanmeet. Haar drukke gedrag doet het goed in het grote decor. Met haar seksuele toespelingen over haar voedende taak vangt ze moeiteloos te aandacht van het publiek, al roept de vader van Julia (Ton van der Meer) haar later toe dat ze haar snater moet houden.

Neef Tybalt (Jelle Hoekstra) wil Romeo op het feest te lijf gaan maar wordt door de vader van Julia op afstand gehouden, waardoor Romeo de kans krijgt om een moment samen met Julia te hebben, waarbij hun gezamenlijke lot bezegeld is. Het is liefde op het eerste gezicht. Romeo gaat naar zijn biechtvader (Sadettin Kirmizyuz) om te vragen of hij hen stilletjes in het echt kan verbinden. Frater Lo, die toch al een verbindende rol speelt en met zijn teksten daar ook een invulling aan geeft, is daartoe graag bereid. De bel die op het hoogtepunt in de kloostercel geluid wordt, ontlokt een lach aan het publiek, die al gauw weer besterft omdat er een matpartij tussen de bendes ontstaat waarbij Mercutio en Tybalt het loodje leggen en Romeo wordt verbannen. Humoristisch weer is de scène waarin Paris (Julien Pierrot), de beoogde echtgenoot van Julia, met de frater in het Frans onderhandelt over de datum waarop de plechtigheid gehouden kan worden, dramatisch sterk is het einde waarin Julia een giftig drankje inneemt om een huwelijk met Paris te verhinderen.

Bij dit alles is de muziek van de Veenfabriek en de zang van Maya Mertens vanaf het eerste nummer Dreamer tot en met This monkey goes to heaven onwerelds mooi. De laatste titel doet denken aan de apenrots, waarop de voorstelling zich afspeelt en waar men zich op acrobatische wijze van de ene naar de andere kant spoedt, elkaar tegenwerkend of elkaar helpend. Uit alle hoeken en gaten wordt actie ondernomen, die wordt afgewisseld door een intiem spel tussen Romeo en Julia. Een choreografisch fraaie scène waarin Julia ontroostbaar is over de verbanning van Romeo, wordt in schoonheid overtroffen door de sterfscène van Julia, scherp uitgelicht in het donker en de dramatische uitvaart die daarop volgt. De frater kan niet anders concluderen dat we met een tragedie te maken hadden, al werd door de familie wel vrede gesloten, waarmee de dood van de geliefden toch nog iets goeds voortbracht. Het publiek kan tevreden huiswaarts keren na een voorstelling waarbij alle middelen uit de kast werden gehaald, om dit schrijnende drama te verbeelden.      

Hier meer informatie over de voorstelling die nog een maand lang te zien is. De foto van de balkonscène is van Ben van Duin.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten