Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 7 oktober 2016

Filmrecensie: Made in Dagenham (2010), Nigel Cole


Eerlijkheid, onverzettelijkheid en menselijkheid voorop in de maatschappelijke strijd

Made in Dagenham vertelt een bewogen stukje Britse vakbondsgeschiedenis waarin vrouwen streden voor gelijke beloning. Dat wat tegenwoordig heel normaal lijkt, was in de jaren zestig nog zeer omstreden. De man was de kostwinner en de vrouw stond achter het aanrecht. Zo waren de verhoudingen en daar diende niet aan getornd te worden, want dat kon alleen maar leiden tot narigheid. De 187 naaisters in de Ford fabriek in Dagenham dachten daar anders over en begonnen een staking die een omwenteling teweeg bracht in de ongelijke beloningen tussen man en vrouw, niet alleen bij Ford maar ook in andere bedrijven in het Westen.

We krijgen een mooi beeld voorgeschoteld van het leven van de werknemers bij Ford, waar hard gewerkt wordt maar ook gefeest en gedanst. De vroegere RAF piloot George doet aan dat laatste niet mee. Hij is de, door de oorlog gebroken man van Connie, die een leidster is bij de vrouwen. Ze krijgt in mei van chef Albert te horen dat er vergaderd wordt met de directie van Ford over betere arbeidsvoorwaarden. Daartoe bezoekt de chef het atelier waar de vrouwen in beha werken omdat het er zo heet is. Anderzijds worden ze nat als het regent omdat het dak lekt. Het is grappig dat de vrouwen ‘Man!’ roepen als er een man binnenkomt en dan snel een hemd aantrekken. Omdat Connie het druk heeft met haar getraumatiseerde man vraagt ze Rita O’Grady mee die niet op haar mondje gevallen is. Als haar zoon Graham op school geslagen wordt door een leraar dan gaat ze daar meteen op af, ook al heeft ze niet meteen een weerwoord op diens verdediging.

Connie en Rita gaan naar de vergadering samen met Albert en vakbondsman Monty die van tevoren tijdens een etentje de vrouwen instrueert over hun houding. Hij rekent echter buiten de spontane actie van Rita die en passant gelijke beloning voor de vrouwen eist. Eenmaal terug in de fabriek gebiedt ze de vrouwen het werk stil te leggen. Ze maken borden waarop ze hun eisen duidelijk maken, hetgeen de nodige onrust veroorzaakt in het Britse kabinet en op het Amerikaanse hoofdkwartier van Ford.
Rita wordt gesteund door Albert, Lisa een intelligente moeder die getrouwd is met een baas van Ford en ook door haar man Eddie, hoewel die steeds chagrijnerig wordt naarmate de staking voortduurt, temeer omdat de mannen niet voort kunnen als de bekleding opraakt.

De film wordt adembenemend naarmate het conflict verder op de spits gedreven wordt. Daarbij worden clichés vermeden. Het persoonlijke en het politieke lopen dwars door elkaar. George pleegt zelfmoord en Eddie verkoopt de koelkast om hun schulden te voldoen. Premier Harold Wilson heeft telefonisch overleg met Henry Ford en bespreekt de uitkomst daarvan met zijn minister Barbara Castle. Die heeft een delegatie van de vrouwen uitgenodigd en zit in een moeilijk parket. Ze is zelf voor gelijke beloning, maar weet dat het onmogelijk zal zijn om dit aan te kaarten in het kabinet laat staan door het parlement te krijgen. De vasthoudendheid van Rita maakt dat Castle toch verder gaat dan ze aanvankelijk wilde en daarmee de gelijkberechtiging van mannen en vrouwen tot een realiteit maakte.

De sfeer van de jaren zestig is goed getroffen, de liedjes uit de begintijd van de popmuziek dragen daaraan bij, maar het is vooral Sally Hawkins die als Rita de show steelt. Haar eerlijkheid, onverzettelijkheid en menselijkheid zijn een voorbeeld voor de manier waarop de maatschappelijke strijd gestreden moet worden. Nog steeds. 

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten