Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 9 oktober 2016

Theaterrecensie: Fiftyfifty (2015), Mug met de gouden tand, filmische bewerking door Mijke de Jong


Open huwelijk vraagt veel vertrouwen

De lunchtheatervoorstelling Fiftyfifty over het stel Jens en Milou met een open huwelijk, gespeeld door Marcel Musters en Lies Visschedijk, die eind 2013 in première ging in theater Bellevue, werd door Jolein Laarman bewerkt en door regisseur Mijke de Jong verfilmd. Het voordeel is dat dit fascinerende stuk op basis van een toneeltekst van Aaf Brandt Corstius - haar eersteling - door veel meer mensen kan worden gezien, het nadeel dat de intensiteit van het toneel verloren gaat moet op de koop toe worden genomen.

Fiftyfifty begint met de thuiskomst van Milou, die jaarlijks een verre werkreis naar Argentinië maakt. Jens treft voorbereidingen om haar prettig te stemmen. Beiden fluisteren het publiek hun gedachten over het weerzien toe, zoals Jens over de dure, nieuwe laarzen van Milou of Milou over de champagne die Jens op de vroege ochtend opentrekt. Dit gebeurt vaker waardoor de kloof tussen gevoelens en gedachten breed uit gemeten wordt.

Die kloof wordt pijnlijk duidelijk in de ontmoeting die de twee die ochtend hebben. Jens heeft zelfs niet de rust om even tegen Milou aan te komen liggen als ze hem dat vraagt en zelf heeft ze ook het idee dat ze zich eerst eens moet douchen. De bereidwilligheid van Milou om zich aan te passen aan de huiselijke omstandigheden en het exquise ontbijtje dat Jens voor haar gemaakt heeft, kan niet verhullen dat de twee erg bevreesd zijn dat de ander de verhouding toch niet meer als waardevol ziet. Dit komt ten slotte tot uiting in een bekentenis van Jens over een afspraak met Camilla, een vrouw van 62 jaar, die een kleinkind te logeren krijgt en gevraagd heeft of Jens haar wil bijstaan.

De mededeling daarover komt tijdens een huishoudelijke vergadering waarin de twee de dagelijks werkzaamheden doornemen. Jens vindt eerst al dat Milou moet de kattenbak moet gaan verschonen en wil een nieuw flexibele kraan is huis. Deze zaken dienen om de aandacht van Camilla af te leiden, maar vestigen juist de aandacht van Milou op het heikele onderwerp. Het is fraai dat Jens Milou probeert af te leiden met voorstellingen over een vakantiehuisje waar ze later naar toe kunnen gaan, maar het lukt hem niet om het wantrouwen van Milou te verminderen. Als Jens boos weg loopt, belt de wanhopige Milou meteen vriendjes om iets af te spreken, hetgeen leidt tot een afspraakje voor een burlesque feestje die avond. Dat zorgt weer voor een nog grotere verwijdering met Jens, die koppig zegt dat hij zichzelf wel zal vermaken.

Lies Visschedijk speelt met veel overtuiging de rol van de neurotische Milou, die kampt met een gebrek aan zelfvertrouwen en in haar leven steeds meer op een dood punt uitkomt, zoals de kijker hoort in haar vergelijkingen met andere open stellen die het loodje gelegd hebben. Marcel Musters is minder sterk, omdat hij zich te weinig kan losmaken van zichzelf en daardoor onvoldoende in de rol van Jens kan kruipen. Overal waar hij gaat, of het in de keuken is waar hij ruikt of een blikje nog wel vers is of eenzaam drinkend terwijl Milou aan het feesten is met vriendjes, dringt de figuur van Musters door de rol heen. Dat is ook de enige smet op deze verder zeer vermakelijke moderne zedenschets.

Hier de trailer van de theatervoorstelling, hier een interview met scenariste Jolein Laarman over het verschil tussen toneel en theater. De foto is van Dinand van der Wal.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten