Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 16 augustus 2017

The grown ups (2016), documentaire van Maite Alberdi


Ontwapenend portret van vier verstandelijk gehandicapten die meer vrijheid willen

De Chileense documentairemaker Maite Alberdi maakte een ontwapenend portret van een viertal volwassenen met het syndroom van Down die hun leven lang al op een aangepaste bakkersschool werken en hun afhankelijkheid zat beginnen te worden. Vooral bij Anita (rechts op de foto) straalt de onvrede van haar gezicht. Ze vindt haar leven maar saai en zou het liefst met haar vriendje Andres (links op de foto) samenwonen, maar tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren, schreef Elsschot al.

Alberdi begint met de bus die de vier hoofdpersonen Anita, Andres, Rita en Ricardo van huis naar school brengt. De kijker kan zich voorstellen dat het er elke dag hetzelfde aan toe gaat. Rita eet tijdens haar werk stiekem chocolade hetgeen haar moeder in een brief verboden heeft en Rita wordt daar dan ook op aangesproken. Desondanks steekt ze later toch weer een stuk chocolade in de zak van haar witte overall. Ricardo werkt behalve op de bakkerij ook in een bejaardencentrum waar hij zich bekommert om oudjes die zo gemakkelijk nog niet zijn. Anita is erg overstuur over de dood van haar vader en wordt door Andres getroost. Hij vertelt haar dat we de doden in ons hart kunnen sluiten waardoor ze toch nog bij ons blijven. Als Andres jarig is, verstopt Anita zich in een taart van karton. Hoewel ze eerder heeft gezegd dat ze daarbij geen bikini zal dragen, trekt ze bij haar verschijnen uit de taart toch haar overall uit en danst ze in een glitterhemdje.

Het geld dat ze in de bakkerij verdiend hebben, wordt door Rita gebruikt om speelgoed van te kopen. Ricardo legt het opzij om te sparen voor de toekomst waarin hij zelfstandig wil zijn. Anita denkt dat Andres een verlovingsring voor haar wil kopen. Dat klopt maar ze wordt later door hem gebeld dat zo’n ring te duur is, waarop zij hem zegt om daarmee te wachten. Ze gaan wel naar de dokter om te vragen of ze niet een eigen ruimte kunnen krijgen waarin ze met elkaar kunnen vrijen. De dokter gaat akkoord. Anita zegt tegen Andres dat hij niet voorzichtig heeft te zijn, omdat ze toch niet meer menstrueert. Het is een aandoenlijk gezicht om de twee knus naast elkaar in bed te zien liggen.

Tijdens een les van juf Patty over zelfredzaamheid wordt gesproken over de dromen die ze hebben. Patty wil niet dat het leven aan hen voorbij gaat, maar hoe ze dat kunnen verwezenlijken zegt ze er niet bij. De moeilijkheidheid daarvan wordt schrijnend duidelijk in een scène waarin Ricardo samen met Patty bekijkt dat zijn verdiensten in de bakkerij en in een bejaardencentrum, 21 euro, lang niet genoeg zijn om de kosten, zo’ n zevenhonderd euro, van het zelfstandig wonen te dekken.

Ook de toekomst van Anita en Andres gaat niet over rozen. Een priester vertelt hen dat zij alleen kunnen trouwen als de familie toestemming geeft. De moeder van Anita spreekt een hartig woordje met haar dochter, die duidelijk niet meer onder haar bewind wil leven. Het is wreed voor haar dat Andres van school af moet omdat zijn familie de kosten niet meer wil betalen. Tijdens een afscheidsfeestje beurt de bijna altijd montere en positieve Andres zijn vriendin op. Samen zingen ze uit volle borst een lied over de liefde die gedwarsboomd wordt.

De hoofden van het viertal zijn bijna gebeeldhouwd zo mooi, maar dat zal ook komen door de liefdevolle manier waarop Alberdi hen gefilmd heeft. The grown ups doet daarom denken aan de Spaanse film Yo, También! (2009)

Hier de trailer van The grown ups, hier mijn bespreking van Yo, También!.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten