Verweesde individuen proberen elkaar ondanks alles te vinden
Sara de Roo speelde vorig seizoen in Alles is rustig de mooie rol van echtgenote van een Duitse intellectueel, die
het hoog in de bol heeft. Daarvoor was ze Tussy, een van de twee dochters van
Karl Marx, die anders dan haar zus Laura, strijdbaar is en iets in de wereld
wil veranderen. Die laatste rol heeft haar aangezet om de werkelijkheid
directer te lijf te gaan. In alleen staat
ze niet alleen alleen op het toneel maar wil ook de kloof dempen die haar
gescheiden van anderen houdt.
Ze heeft de Marokkaanse schrijver Fikry el Azzouzi gevraagd
een stuk voor haar te schrijven die over de multiculturele kloof gaat. Zijzelf
zijn als man en vrouw, allochtoon en autochtoon, gelovige en atheïst duidelijke
exponenten daarvan. Sara is echter niet tevreden met het resultaat, het liefdesverhaal
tussen een Marokkaan en een Vlaamse dat Fikry voor haar heeft geschreven en in
een briefwisseling wisselen de twee daarover van gedachten.
In de voorstelling wisselt De Roo het vertellen van het
liefdesverhaal af met het voorlezen uit hun briefwisseling, die in het voorjaar
begon, een aantal maanden voor de première. Door snel van het een naar het
ander over te gaan, ontstaat er gelaagdheid in haar optreden. Met subtiele
middelen als een gordijn geeft ze enige dramatische vorm aan de voorstelling
maar vooral is het een tekstueel gebeuren, dat door de aangrijpende inhoud de
aandacht van het publiek gevangen houdt dat in een meer intieme sfeer op een
kleine tribune op het podium samengebracht is.
Het verhaal vertelt de moeizame verhouding tussen Eva, de
echtgenoot van restauranthouder Bruno, en Ayoub, een afwasser. Beiden voelen
zich niet erg op hun plaats in deze omgeving en verschillen ook nog eens erg
van elkaar. Voor hem als moslim is de shahada, de mohammedaanse
geloofsbelijdenis, van groot belang, zij is journaliste en heeft afgerekend met
allerlei vormen van geritualiseerd leven. Hij is zorgzaam, zij afstandelijker
en een relatie lijkt er niet in te zitten tot Bruno zijn geluk vindt bij een
nieuwe vriendin en Eva de band met Ayoub aanhaalt, hetgeen al meteen conflicten
oplevert door met de cultuur samenhangende verwachtingen. Die worden alleen
maar groter door de introductie bij familieleden en vrienden en verder gevoed
door religieus geweld en tegengeweld in de maatschappij. Daarbij ontbreekt gelukkig
de lichtere toets niet, zoals tijdens de kennismaking van Eva met de moeder van
Ayoub, die haar eigen koekjes prefereert boven de door Eva meegebrachte taart.
In de briefwisseling blijkt dat ze toch iets met elkaar
gemeen hebben, namelijk dat ze beiden geen witte mannen zijn die op arrogante
wijze hun macht uitoefenen. Vanaf het begin hebben Sara en Fikry werkelijk de
intentie gehad om elkaar te vinden in hun eigen verweesdheid. De mogelijkheden
zijn beperkt in een maatschappelijke sfeer waarin angst voor elkaar aan kracht
wint en de kunst niet meer in staat is om te laten zien dat we boven onszelf
uit kunnen stijgen, maar juist in zo’n wereld komt het erop aan elkaar niet te
laten vallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten