Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 10 maart 2018

City 40 (2016), documentaire van Samira Goetschel


Nucleaire stad bestaat bij de gratie van vele doden

IJzingwekkend zijn de oude archiefbeelden waarin we zien dat wetenschappers gepaaid werden om in de verboden, nucleaire stad Ozjorsk ofwel Ozersk in de zuidelijke Oeral te komen werken en wonen. Daarmee scheidden ze zich totaal af van de buitenwereld. Familieleden die naar de vertrokkenen informeerden kregen te horen dat ze als vermist stonden opgegeven. Journalist Gregory Kutznetsov, vroeger met zijn familie woonachtig in de nabijgelegen stad Tsjeljabinsk, herinnert zich dat vrienden van zijn ouders bananen meebrachten, maar dat het niet geoorloofd was in Ozjorsk een kijkje te nemen.  

De uit Iran afkomstige Amerikaanse documentairemaakster Samira Goetschel, die tien jaar daarvoor Our own private Bin Laden maakte, verdiept zich aan de hand van archiefbeelden, beelden gemaakt met een verboden camera en gesprekken met betrokkenen, uitvoerig in de problemen die de inwoners van de verboden stad ondervinden. Die hebben te maken met de nucleaire vervuiling die aan vele bewoners van Ozjorsk het leven hebben gekost en de levenden grote gezondheidsproblemen bezorgt. Een inwoner, wiens gezicht afgeplakt is, vertelt dat ze vroeger tijdens schoolreisjes op het hart werd gedrukt te zeggen dat ze niet uit Ozjorsk maar uit Tsjeljabinsk kwamen. Een dochter dacht dat haar vader op een chocoladefabriek werkte omdat hij altijd chocolade voor haar meebracht.

Mensenrechtenadvocate Nadezhda Kutepova, die zelf in Ozjorsk geboren is, probeert de mensen zoveel mogelijk bij te staan en wil ook dat er meer openheid komt over de gang van zaken in de verboden steden, waarvan er in Rusland in ieder geval veertig bestaan. Haar moeder kwam hier op achtjarige leeftijd naar toe, omdat haar moeder chemisch ingenieur was. Zelf heeft ze ook een kind met een zwakke gezondheid, maar veel aandacht is daar niet voor in het moderne Rusland. In de Koude Oorlog vond Stalin het belangrijk om tegen de Amerikanen op te kunnen bieden en ging daartoe een nucleaire wapenrace aan. In de kernreactor Mayak wordt de plutonium opgewerkt die dienst kan doen in kernwapens.

In Ozjorsk werd, met gevangenen uit de Goelag als gemakkelijk in te zetten werkers, de plutonium soms met de handen opgeveegd, zegt de verder niet al te kritische journalist Kirillov die ook in Ozjorsk opgroeide, zegt. Zijn vader werd daardoor niet ouder dan vijfenvijftig jaar. Afval werd gedumpt in de rivier Techla, waardoor het meer, dat het meer des doods wordt genoemd, zwaar vervuild is met alle gevolgen van dien. Nucleair wetenschapster Natalia Manzurova helpt Kutepova in de stichting Planeet van de hoop. Ze vertelt dat er een aantal ernstige ongelukken hebben plaatsgevonden die door de overheid onder het tapijt geveegd werden. Ze deed zelf onderzoek naar de gevolgen voor mens en natuur van de ramp in Tsjernobyl in 1986, maar de problemen daar werden afgedaan als allergieën. Als men teveel straling had opgelopen kon men het beste een potje bier drinken.    

Kutepova werd door de autoriteiten zwaar op de hals gezeten werd, is met haar vier kinderen naar Frankrijk gevlucht. Manzurova kan gewoon niet verhuizen. Het leed van de mensen houdt haar erg bezig. Het voorkomen van strontium in de Artische Zee is te herleiden tot Ozjorsk. Hierdoor staan een half miljoen mensen bloot aan een stralingsniveau dat vier keer hoger dan Tsjernobyl is. Hoewel onder Jeltsin meer openheid kwam, waardoor de verboden steden op de kaart kwamen, werd die onder Poetin weer afgebroken. Mensen die voor 1994 geboren zijn werden uit het bevolkingsregister van Tsjeljabinsk gehaald en vallen tussen wal en schip. Journalist Kutznetsov is van mening dat de inwoners geëvacueerd dienen te worden.     

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten