Mooi portret van de jeugd van een standvastige mode
ontwerpster
Twee jaar voordat Anne Fontaine (Luxemburg, 1959) de nogal
flauwe komedie Mon pire cauchemar regisseerde,
verfilmde ze op buitengewoon fraaie wijze het levensverhaal van Gabrielle ‘Coco’
Chanel (1883-1971), tenminste tot het moment dat ze als ontwerpster van
damesmode wereldwijd succes kreeg. De film is zeer verzorgd gemaakt en oogt als
een kostuumdrama, hetgeen zeer past bij het oog dat Chanel al vroeg voor
dameskleding had. Ze vond de korsetten die in die tijd in zwang waren
foeilelijk, net als de overdaad aan tierelantijnen.
In het begin van de film wordt Chanel op een kar naar een
weeshuis gereden. De jonge Gabrielle probeert nog contact te maken met de
koetsier, maar die kijkt niet op of om. Ze wordt door een non het weeshuis binnengeleid
en ingevoerd in een ongetwijfeld harde discipline. Het is in ieder geval
treurig dat haar vader, die haar bracht, haar nooit meer een bezoek bracht.
Vijftien jaar later is ze in Moulins. Ze werkt in een
naaiatelier en treedt met vriendin Adrienne op in een café. Daar zingt ze een
opwekkend lied over een hondje dat Coco heet. Ze valt in de smaak bij
kasteelheer Etienne Balsan, die daar voor enkele weken als reservist gelegerd
is. Hij wil wel zijn best doen om de meisjes een baan in de Parijse varietee te
bezorgen. Chanel gaat zelfs met hem naar bed hoewel ze het helemaal niet zo op
mannen heeft, maar uiteindelijk zet dat ook geen zoden aan de dijk, omdat
Adrienne besluit met een baron te trouwen en Balsan daarop besluit geen energie
meer aan Chanel te besteden.
Eigenwijs als ze is pakt Chanel haar koffer en reist Balsan
achterna, die in Compiègne woont. Ze doet het voorkomen dat ze naar Adrienne
gaat, die met haar baron in de buurt van Parijs is gaan wonen en krijgt van
Balsan twee dagen de tijd om op zijn fraaie landgoed te logeren. Chanel weet de
tijd echter steeds weer te rekken, zonder dat ze daarvoor zelf veel concessies
op liefdesgebied doet. Ze rookt, leest, kleedt zich jongensachtig en leert
paardrijden. Tijdens een picknick komt ze in contact met Emilienne, een
vroegere geliefde van Balsan. Ze geeft haar kledingadvies en later, tijdens een
renwedstrijd, vraagt deze haar of ze een hoed voor haar wil ontwerpen.
Op het landgoed loopt ook de knappe jonge Engelsman Boy
Chapel rond. Het klikt meteen tussen de twee, maar het duurt toch nog enige
tijd voor ze samen naar de zee bij Beauville gaan. De verhouding levert bij de
patriarchaal ingestelde Balsan dubbele gevoelens op. Hij weet dat Chapel in
Engeland in het huwelijk zal treden met een rijke dame om aldus voorzien te
zijn van een inkomen, maar Chanel lost het probleem zelf op door te zeggen dat
ze niet van plan is om te trouwen en haar eigen weg te volgen. Die ligt
zogezegd in de mode en in de parfum, maar dat was iets van latere datum.
Audrey Tautou speelt op voorbeeldige wijze de rol van de
volwassen Chanel, terwijl Lisa Cohen met haar sprekende ogen de jonge Chanel prachtig
vormgeeft. Benoit Poelvoorde levert een mooie bijdrage als de kasteelheer
Etienne Balsan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten