Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 21 februari 2015

Filmrecensie: My week with Marilyn (2011), Simon Curtis



Eerste liefde, zoete wanhoop

In hetzelfde jaar dat Take this waltz uit kwam, kwam ook My week with Marilyn uit. Twee films met Michelle Williams in de hoofdrol, maar wel twee geheel andere. Het verschil is misschien te duiden als het verschil tussen een Amerikaanse en een Engelse film. Bij de laatste staat de inhoud voorop, de eerste moet het vooral hebben van emotie en sentiment. Natuurlijk is de persoon van Marilyn Monroe niet zonder sentiment, het tegenovergestelde zelfs, maar haar optreden in My week with Marilyn is ingebed in de rijke Engelse theatercultuur. Fraai zijn de flarden Shakespeare die haar tegenspeler Lawrence Olivier, een mooie rol van Kenneth Branagh die op sublieme wijze in veel werken van Shakespeare speelde, af en toe declameert.

My week with Marilyn gaat over de korte verhouding die Colin Clark in 1956 had met Monroe toen die op het hoogtepunt van haar carrière naar Londen kwam voor de rol van Elsie in de film The sleeping prince (later veranderd in The prince and the showgirl) met als tegenspeler de theaterman Laurence Olivier, die ook regisseerde. De 23 jarige Clark hield van film, had weinig idee over zijn toekomst en vertrok naar Londen om te kijken of men hem in de filmindustrie zou kunnen gebruiken. Zijn standvastigheid wordt beloond met een derde assistentschap van regisseur Olivier. De tweede assistent zegt hem dat hij gewoon diens opdrachten moet uitvoeren. Clark noteert zijn bevindingen in een dagboek, waardoor de korte romance met Monroe weer in een film kan worden verbeeld.

Het is Vivien Leigh de vrouw van Olivier die eerder de rol van Elsie op het toneel speelde, die er bij haar man op aan dringt om de eerlijke Clark aan te stellen. Dit is vooral bedoeld om haar man in de gaten te houden die straks wekenlang met de mooiste vrouw in de wereld samen zal zijn. Aldus geschiedt: Clark regelt een huis waarin Monroe, haar man Arthur Miller en haar begeleidster Paula, voorstander van The Method van Stanislawski, hun intrek nemen. Monroe blijkt tijdens de repetities niet de gemakkelijkste. Als ze al niet veel te laat is, kent ze haar tekst niet uit haar hoofd. Ze drijft daarmee Olivier tot wanhoop, die haar toeroept dat ze zich alleen maar sexy hoeft te gedragen. 

Clark legt het inmiddels aan met de knappe Lucy (een mooi rolletje van Emma Watson) die voor de kleding zorgt, maar een verdere ontwikkeling van hun relatie wordt verhinderd door de avances die Monroe naar Clark maakt. Vooral het tussentijdse vertrek van haar man naar New York versterkt haar verlatingsangst. Ze was toch al geschrokken van de, naar haar idee persoonlijke, teksten die Miller op hun hotelkamer schreef en Miller vond op zijn beurt dat hij door haar gedrag niet kon werken. Monroe zoekt contact met Clark om te begrijpen waarom Olivier altijd zo naar doet tegen haar. Clark legt uit dat de samenwerking moeizaam verloopt omdat Olivier een groot acteur is en een filmster wil worden en dat dit voor haar precies omgekeerd is. Olivier is ook bang, zegt Clark, dat zijn vrouw zal worden ingepalmd door regisseur Elia Kazan met wie ze op dat moment werkt. Monroe vraagt de steun van Clark en krijgt die ook. Samen maken ze uitstapjes in de omgeving. Clark bekommert zich om haar als ze een overdosis pillen heeft geslikt. Het liefst wil hij dat Monroe haar carrière beëindigt en dat ze samen gelukkig worden, maar zover kan Monroe niet gaan. Eerste liefde, zoete wanhoop, voegt de oudere Judi Dench hem toe, die de rol van Lady Sybil speelt. De repetities gaan voorbij en Monroe vertrekt weer, echter niet zonder toch nog afscheid te nemen van haar trouwe knecht, die volgens de aftiteling later een bekend documentairemaker en schrijver werd, voor hij in 2007 overleed.
 
Hier de trailer, hier mijn bespreking van Take this waltz, hier mijn bespreking van een aardige documentaire over Marilyn Monroe uit 2011.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten